Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελληνοκρατία - Φύλλο Αγώνος 4 - Οκτώβριος 1995
ΤΟ «ΚΕΝΤΡΟΝ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΕΩΣ» ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΑΤΑΙ Η ΕΛΛΑΣ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟΝ ΑΥΤΟ ΦΡΑΣΤΙΚΟΝ ΣΧΗΜΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΣ – ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΜΑΣ ΘΕΜΑΤΩΝ ΕΜΕΘΟΔΕΥΘΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ «ΚΕΝΤΡΟ» ΑΥΤΟ – ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΦΥΠΝΙΣΘΗΤΕ – ΣΥΝΕΓΕΙΡΑΤΕ ΕΑΥΤΟΥΣ! – ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ!
« Εν τελευταία αναλύσει αι ανθρώπιναι πράξεις, πολύ δε περισσότερον τα ιστορικά γεγονότα, δεν είναι απλαί αλλά σύνθετοι… Οι άνθρωποι τείνουν κατά κανόνα να απλοποιούν τα πράγματα. Ενώ τα πράγματα δεν είναι πάντοτε απλά».
«… να γινώμεθα όργανα εξυπηρετήσεως των ξένων συμφερόντων πότε των με, πότε των δε και μόνον κάποτε – και ευκαιρίας τυχούσης – και των ελληνικών. Αποτελεί δε αντινομίαν και παραδοξότητα να τα υφιστάμεθα αυτά, να είμεθα οι ίδιοι υπεύθυνοι και ταυτοχρόνως να κατηγορούμεν τους ξένους, ενώ θα έπρεπε απλώς να κατηγορούμεν τους εαυτούς μας».
Σ. Μαρκεζίνης, Πρόλογος, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους».
Το παρόν άρθρον αποτελεί επιστέγασμα της μελέτης ολοκλήρων ετών, παρακολουθήσεως της ιστορίας και ερμηνείας γεγονότων, όσον μπορούν αυτά να περιληφθούν εις τον στενόν χώρον μιας μικρής εφημερίδος.
Η Ελληνοκρατία με μοναδικήν «θέσιν» έχει αναφερθεί και αποκαλύψει τα όσα τα ξένα κέντρα παγκοσμίου επιρροής των πολιτικών πραγμάτων ρυθμίζουν τα πράγματα της πατρίδος μετά την δολοφονίαν του Ι. Καποδίστρια και μάλιστα ιδιαιτέρως της Ελλάδος, την οποίαν προσπαθούν να αφανίσουν και να καταστήσουν τον λαόν και την χώραν «μικρόψυχον και ουτιδανή ως τα έθνη του Ινδοστάν» (Ντισραέλι). Αυτά είναι δύσκολα να γίνουν κατανοητά εις τους πολλούς, για τους οποίους η ζωή είναι ένα ελαφρό θέατρο τυχαίων γεγονότων, πιθανών λαθών, ατυχιών ή προσωπικοτήτων που με το «βάρος» των αλλάζουν την πορείαν των λαών αρνητικώς ή θετικώς, πολέμων ή άλλων τινών. Φαίνεται απίθανον εις τους λαούς πως πίσω από τα δρώμενα υπάρχει το «αόρατο» παρασκήνιο που ρυθμίζει πολιτική και τύχη των κρατών του κόσμου.
Εάν δε όχι, ενίοτε, καθοριστικώς, εν πολλοίς κατά τρόπον που επιφέρει αναστατώσεις και φοβερές δυσκολίες για να επανέλθει πάλι και πάλι μέσα από τα χρόνια, μέχρις ότου επαναφέρει τις τροχιές των εθνών εις την προκαθορισθείσαν υπ’ αυτού επιθυμητήν τροχιάν. Τα «κέντρα» αυτά «εκινήθησαν» από τόπου εις τόπον κατά καιρούς και κατά περίπτωσιν, μέσα από τους αιώνες, είτε εις Γαλλίαν, Αγγλία, Βρυξέλλες σήμερα, ή Αμερική (ΗΠΑ).
Η πληροφορική που εχρησιμοποιήθη από αυτά κατέστη, σήμερα, «μπούμεραγκ» αφού μέσα από αυτήν μπορέσαμε να προσδιορίσουμε, τρόπον δράσεως, μέθοδο ενεργειών και κυρίως τα διαπλεκόμενα επί μέρους «κέντρα – τμήματα» τόσον κατά τις μεταξύ των εξαρτήσεις, όσον και στα ιδιαίτερα θέματα που ένα έκαστον εξ αυτών επεξεργάζεται, ρυθμίζει, προγραμματίζει ή ελέγχει, προωθεί ή υλοποιεί.
Η ταλαίπωρη όμως πατρίδα μας, όπως περιτράνως διεπιστώθη κυρίως με την εμφάνισιν του «Κυπριακού», ενεφάνιζε παράξενα συμπτώματα συμπεριφοράς όλου του πολιτικού κόσμου. Ο «ξένος παράγων» ενεφανίζετο συνηγορών υπέρ των εθνικών μας συμφερόντων για να αντιμετωπίσει μίαν απίθανη, αδικαιολόγητη, παράλογη αδράνεια είτε εναντίωσιν των «Ελλήνων» πολιτικών. Π.χ. ο Αϊζενχάουερ υπέδειξε, τότε, ότι και «μία δυναμική επέμβασις (πόλεμος) προς διευθέτησιν του Κυπριακού θα εύρισκε σύμφωνον την Αμερικήν!!!
Αργότερον ο Γ. Γραμματεύς του ΟΗΕ Γ. Πλάζα υπεδείκνυε, με την σειράν του, ότι θα μπορούσε «Ελλάς και Κύπρος να φορέσουν ταυτοχρόνως τις ίδιες στολές στους κρατικούς των υπαλλήλους (!;) προβαίνοντας από κοινού εις κοινήν διακήρυξιν ενώσεων».
Εντύπωσιν προκαλεί στον κάθε μελετητή της ιστορίας, οι ελληνικές θέσεις που παίρνουν απ’ αρχής οι ΗΠΑ και που κυριολεκτικώς αφήνονται ανεκμετάλλευτες σαν να μην υπάρχουν καθόλου!!!
Φθάνομε στην κυβέρνησιν των αποστατών με την περίφημον συμφωνίαν Τούμπα – Τσαγλαγιανγκίλ γύρω από το σχέδιον Άτσεσον (μοναδική για μας ευκαιρία) και την στιγμήν που επίκειται η υπογραφή, ο Π. Κανελλόπουλος «ρίχνει», αναιτίως, την κυβέρνησιν, ματαιώνοντας όλα και ακολουθεί το Απριλιανόν πραξικόπημα με τα γνωστά αποτελέσματα.
Τον αγώνα της ΕΟΚΑ, όπως γράφει ο ίδιος ο Γ.Γ. Διγενής, όσον τον επολέμησεν η Αθήνα δεν τον επολέμησεν ούτε η Αγγλία, ούτε η ανύπαρκτος, τότε Τουρκία. Μόνος του ο Αβέρωφ επρότεινε την διχοτόμησιν στον Ζορλού και μόνος του ο Βασιλιάς Παύλος επίεσεν ασφυκτικώς τον άρρωστον Παπάγον να δεχθεί τους Τούρκους ως εμπλεκομένην δύναμιν στο Κυπριακό, στην «Τριμερή» του Λονδίνου το 1995.
Απίθανες καταστάσεις που δεν μας υπεχρέωνε κανείς να υποστούμε και που δημιουργούμε, παραδόξως, ΜΟΝΟΙ μας(!!!)
Δεν μιλάμε για πρακτορεύσεις ή συμφωνημένες προδοσίες. Μιλάμε για αποποίησιν ευκαιριών που μας παρείχε ο ξένος παράγων ή η διεθνής κοινότης. Υπάρχει κάποιο «κέντρο» στην ίδια την πολιτική ζωή που αγωνιά μήπως τα εθνικά μας θέματα εύρουν αίσιον τέλος. Κάτι τρομερό και ασύλληπτο και όμως τραγικώς πραγματικό. Απορρίπταμε, το ένα μετά το άλλο, σχέδια που απεδεικνύοντο συμφέροντα, για τα χειρότερα που σπεύδαμε την επομένη να συζητήσουμε.
Το ίδιον ακριβώς με το «Σκοπιανόν» τώρα. Η κοινότης μας υποστηρίζει στο Γιμαράες και ιδίως στη Λισσαβώνα. Μας αφήνουν εμμέσως περιθώρια δυναμικής πιέσεως προς τα Σκόπια. Έμποροι ερχόμενοι από το κρατίδιο μας μεταφέρουν συζητήσεις ως: Τι κάνετε και δεν έρχεσθε να μας καταλάβετε;
Εμείς κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε αφήνοντας το θέμα να εξατμισθεί, για να ακολουθήσουν οι δηλώσεις Ο’ Νήλ (μη συμφέρουσες φυσικά) και εμείς αποποιούμενοι όλα τα οφέλη της Λισσαβώνος στο Εδιμβούργον, κάνουμε τους πικραμένους και φέρνουμε το θέμα στον ΟΗΕ διεθνοποιώντας το, ως μη ώφειλε, αφού είχε δικαιωθεί στην φυσική του κοιτίδα, την Ευρωπαϊκήν Ένωσιν.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε συγκλονιστικές λεπτομέρειες, όπου μίαν σατανικήν «εφεύρεσιν» παγίων χειρισμών, την «εφεύρεσιν» του παρελκυσμού των εθνικών μας θεμάτων, αφήνονται αυτά να ατονούν, να μπερδεύονται μέσα σε δαιδάλους ομιλιών, προτάσεων και άλλων αηδιαστικών τεχνασμάτων, όπου ο ταλαίπωρος αλλά και κομματόδουλος λαός να τα «χάνει» κυριολεκτικώς, αλληλοκατηγορούμενος εις τις πολιτικές του φατριές, σηκώνοντας στους ώμους του το βάρος της προδοσίας των πολιτικών του.
Κατάπληξιν μας έκαμε η αποκάλυψις του π. Μεταλλινού (καθηγητού Θεολογίας) από τηλεοράσεως, ότι μετά το θόρυβον που ηγέρθη εναντίον του ηλεκτρονικού φακελώματος και των συναφών ταυτοτήτων, η Ευρώπη ανακάλεσε και όμως η παραμένουσα αντίδρασις και εμμονή για το φακέλωμα προήρχετο από εμάς (ποιούς;) τους ίδιους.
Ας θυμηθούμε την λύσσα η οποία κυριολεκτικώς είχε καταλάβει ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς με την πτώσιν του κομμουνισμού, με το να διακηρύττουν συνεχώς με ανάπηρον πάθος το «δεν διεκδικούμε τίποτα», όταν κανείς δεν μας επίεζε προς τούτο και όταν, ιδίως με την Αλβανία, το θέμα των συνόρων παρέμενε ανοικτό, αφού η περίφημη «άρσις του εμπολέμου» νομικώς, αλλά και εξ απόψεως διεθνούς δικαίου, ήτο ένα αστήρικτο φραστικό πυροτέχνημα!!
Η όλη αυτή φοβερή διά τον Ελληνσιμόν, γενικώς, κατάστασις ήρχισε από την εποχήν (περίπου) του Βενιζέλου, με τα ίδια ακριβώς «συμπτώματα» στο Βορειοηπειρωτικό και τους υπόπτους χειρισμούς του Μικρασιατικού, απ’ όλες τις πολιτικές παρατάξεις.
Π.χ. η Αγγλία υπεσχέθη την Κύπρον εις την «βασιλικήν» κυβέρνησιν Ζαΐμη το 1915 δια να εξέλθει στο πλευρό της «Αντάντ» στον πόλεμο και αυτή ηρνείτο, δια να ιδούμε αργότερα τον πολύ Βενιζέλο να σπεύδει προτροπάδην να εγκαταλείψει την Β. Ήπειρον πριν καλά του το ζητήσουν και με κάθε δικαίωμα της εκεί παραμονής μας. Φθάνομε να διαβάσουμε σε περιοδικό της Μασονικής Στοάς της Ελλάδος ότι η (όποια) υπάρχουσα τότε (1821!) μασονική αδερφότης εις Ελλάδα υπέδειξε στους Τούρκους την Χίον προς ολοκαύτωμα αντί της Σάμου, όπου είχε αρχικώς σχεδιασθεί, λόγω των ειδικών συμφερόντων (;) που υπήρχαν δι’ αυτήν στο νησί αυτό.
Και είναι πράγματι ακατανόητο πως οι Τούρκοι επέλεξαν την Χίον, όταν εβλάπτοντο οικονομικώς καταστρέφοντας το εμπόριο της μαστίχας απ’ όπου εφοδιάζοντο και τα χαρέμια του Σουλτάνου!!!
Συγχρόνως το ίδιο κέντρο, μέσω των πολιτικών, έκανε βίωμα στην ελληνική ψυχή, ότι τα πάντα εξαρτώνται από τους ξένους, της Ελλάδος ούσης τελείως ανίκανης δι’ ανάληψιν κάθε προς το συμφέρον της πρωτοβουλίας!
Το τραγικό αυτό «φιάσκο» φαίνεται, όταν μελετήσουμε κείμενα των αντιπάλων, όπου εμφανώς αφήνεται να εννοηθεί ο φόβος ή η αγωνία που τους προκαλεί κάθε πιθανή ελληνική αντίδρασις. Αυτό, ακόμη και στα τελευταία γεγονότα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Γεννάται το ερώτημα: Γιατί το «εσωτερικό κέντρο», αφού τα κέντρα εξουσίας του εξωτερικού αποδεδειγμένως ελέγχουν και κατευθύνουν; Διότι πολλάκις τα διαπλεκόμενα συμφέροντα των κρατών επενεργούν και προς το ελληνικόν συμφέρον και η εξωτερική πολιτική των ευρωπαϊκών κρατών δεν δύναται, λόγω του ισχυρού εθνικού των εγωισμού, να τιθασσευθεί, καθοδηγούμενη προς ό, τι αυτά τα διεθνή κέντρα επιθυμούν.
Ένα «κέντρο» μέσα στην Ελλάδα διαθέτει ανθρώπους κοντά και μέσα στα πράγματα, εκ του σύνεγγυς διαμορφώνοντας «αντίληψιν» περί των «πραγμάτων» στην λεπτομέρειάν τους, που χαρακτηρίζει η γνωστή στο «εσωτερικό κέντρο» ελληνική νοοτροπία και που εξαιτίας αυτών των πλεονεκτημάτων της «αμέσου επαφής» με το οποίο πρόβλημα, μπορεί το κέντρο να παρακολουθεί και επεμβαίνει.
Και πάνω απ’ όλα για να ελέγχεται ο «ελληνικός γίγας» μήπως αφυπνισθεί και συνειδητοποιήσει το ψυχικό του μεγαλείο και δυναμικό, κάτι που δυστυχώς ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει οι Έλληνες ή που δεν τους αφήνουν να το κάμουν.
Η Ελληνοκρατία δεν έχει καμίαν πλέον αμφιβολίαν περί όλων αυτών. Μοιάζει με εφιάλτην, αλλά είναι πραγματικότης. Που ευρίσκεται αυτό το κέντρο; Ποιοι το κυβερνούν; Πάντως όχι τα ανθρωπάρια των κομματικών και των «κυβερνήσεων». Άγνωστοι επιχειρηματίες, καθηγηταί, έμποροι, ποιος ξέρει!
Η βάσις του, περίκλειστος ασφαλισμένος χώρος απ΄ροσιτος εις τους πολλούς ή και πέραν κάθε υποψίας. Π.χ. στρατιωτική βάσις, εκκλησιαστική έκτασις, μασονική στοά, επιχειρηματική μονάς. Ποιος ξέρει!
Δεν μπορούν τον εφιάλτη αυτό, την Λερναία Ύδρα, να τον αντιληφθούν οι πολλοί. Χρειάζεται μόρφωσις, γνώσις και κρίσις.
Τόλμη χρειάζεται για να παραδεχθεί κανείς αυτό που βαθειά στη συνείδηση του διαισθάνεται.
Μ’ αυτούς τους ολίγους στην αρχή για να ακολουθήσει το κοπάδι των υπόλοιπων.
Επισήμανση ιστολογίου: Για τεχνικούς λόγους δεν είναι δυνατή η απόδοση του κειμένου σύμφωνα με το πολυτονικό σύστημα.
