Συναγωνιστές
μου,
Στη ζωή μου για εκείνο που δεν μετάνιωσα ποτέ ήταν η ιδεολογία μου. Η κοσμοθεωρία και η βιοθεωρία
μου. Ο αγαπημένος μου εθνικισμός. Ποτέ δεν μ’ εγκατέλειψε μπροστά σε διλήμματα,
ερωτήματα, απορίες, σκέψεις μου. Ποτέ δεν με πρόδωσε. Μου έδωσε απαντήσεις, με
κατεύθυνε, με καθωδήγησε, με διέσωσε, με προεφύλαξε. Στάθηκε θώρακας, ασπίδα,
σπαθί και τόξο. Όσο κι αν δοκιμάσθηκε στην κρίση μου, μέσα στα όσα της ζωής,
απεδείχθη αναντικατάστατος. Μοναδικός! Ανυπέρβλητος. Μου έμαθε αλήθειες που
κάθε ημέρα απεδεικνύοντο. Έζησε καταξιωμένος πάντα στα μάτια μου, μέσα από των ανθρώπων το
γίγνεσθαι. Το καθ’ ημέραν και το χρόνιον. Επαληθευόμενος μέσα από τα
γεγονότα, μέσα απ’ την προσπάθειαν του “κακού” για την επικράτησίν του.
Αυτό που έγινε στις ΗΠΑ, στο Κονέκτικατ, είναι
συναισθηματικώς δυσβάσταχτον.Φρικιαστικώς απαράδεκτον!Ανθρωπίνως αποβολιμιαίον. Παιδιά! Παιδιά! Τέτοιο τέλος! Τέτοια τύχη!
Η αγάπη για τα όπλα είναι δείγμα γενναιότητος, ανδρισμού και
εθνικής υγείας. Φυλετικόν γνώρισμα των δυνατών. Αυτήν χρησιμοποίησε ο Οδυσσεύς,
για ν’ ανακαλύψη τον κρυπτόμενον, υπό της μητέρας του, Αχιλλέαν. Στην
αρχαιότητα, τα όπλα εδιδάσκοντο παιδιόθεν οι Έλληνες, μαζί με την ποίησιν και
την φιλοσοφίαν. Τα όπλα ήταν η τιμή τους. Ο πολίτης ήταν αδιαχωρίτως και οπλίτης. Στο σπαθί ορκίζεται για την κάθε μεγάλη πράξιν του ο γενναίος. Το
όπλον σου δεν το παραδίδεις.