31 Οκτωβρίου 2012

Κ.Καραμανλής - Μακάριος (Μούσκος)

Απεδεσμεύθησαν, προσφάτως, έγγραφα της αγγλικής αποικιοκρατίας από το κρατικό αρχείο του Λονδίνου. Όχι πως θα μαθαίναμε εκείνα που από πολλά χρόνια είχαμε καταλάβει και πιστεύαμε, αλλά τώρα υπήρχαν και άλλες αποδείξεις, για έναν ανόητο και ευκολόπιστο λαό που ακολούθησε και ακολουθεί τους νεκροθάφτες του, χωρίς να θέλει να ακούσει και να μάθη. Παραθέτουμε αποσπάσματα των κειμένων:
Καραμανλής - Μακάριος
            Το 1958, στις 19 Σεπτεμβρίου, ο κυβερνήτης της Κύπρου Σέρ Χιού Φούτ, ενημέρωνε το γραφείο αποικιών στο Λονδίνο, ότι η βουλευτής των εργατικών Μπάρμπαρα Κας, που έφθασε στην Κύπρο στις 17 Σεπτεμβρίου, αφού είχε ειδεί τον Μακάριο στην Αθήνα, τον είχε πει τα εξής: «Μου είπε ότι ο Μακάριος της είπε, πως θα υποστήριζε μίαν ανεξάρτητη Κύπρο και μπορούσε να προβή σε δημόσια δήλωση πολύ σύντομα, αποκηρύσσοντας την ένωσιν. Είπε (η Μπάρμπαρα), ότι ο Καραμανλής, ήταν κατενθουσιασμένος όταν του το είπε και της είπε, πως αν ο Μακάριος προέβαινε σε τέτοια αποκήρυξη της Ενώσεως και υπέρ ανεξαρτησίας για την Κύπρο, η ελληνική κυβέρνηση θα ανακοίνωνε αμέσως την υποστήριξή της για την δήλωση!!!».

            «...ο Μακάριος φάνηκε να αντιλαμβάνεται την ανάγκη απομάκρυνσης του Γρίβα από το νησί, όμως σκεφτόταν ότι ο τελευταίος ίσως να ήταν απρόθυμος να φύγει με τόσους πολλούς από τους συνεργάτες ήδη στις φυλακές...... Διερωτάτο κατά πόσο μπορούσε κάτι να γίνει για αυτό, αλλά δεν πήρε απόκριση από τον Αμερικανό πρέσβη».
Άγγλοι - διχοτόμηση
            Οι Βρετανοί σχεδίασαν τα πράγματα να κυλήσουν με συγκεκριμένη σειρά.
            Το 1957 σχεδόν 20 χρόνια πριν από την εισβολή οι Άγγλοι ανέλυσαν πως θα βολέψει καλύτερα την Τουρκία η διζωνικότητα, την οποία τώρα, προωθεί η δική μας πλευρά.
            ...καλύπτουν και άλλες πτυχές όπως η βρετανική προώθηση της διχοτόμησης, η σκέψη ανάγκης τουρκικού εποικισμού στο νησί... η ανταλλαγή περιουσιών...
Οι υπεύθυνοι της κυπριακής τραγωδίας

Άγγλοι και Αμερικάνοι
Ο μόνιμος αντιπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου στα Ηνωμένα Έθνη, η Pierson Dixon, με επιστολή του προς τον Sir William Hayter του Φόρεϊν Όφις στις 21 Ιουνίου 1957, σημείωνε μεταξύ άλλων: «... Νιώθω υποχρεωμένος να προειδοποιήσω ότι η πολιτική διχοτόμησης στην Κύπρο πιθανότατα να αντιμετωπίσει δυσκολίες, εκτός και αν εξασφαλίσουμε την εκ των προτέρων συμφωνία των Αμερικανών ότι θα μας υποστηρίξουν πλήρως».
Άγγλοι και Τούρκοι
Η πολιτική της Βρετανίας ήταν και παραμένει διχοτομική για το νησί ως τελική λύση, όπως επιθυμούσε από το 1955 η Τουρκία και όπως υποσχέθηκαν στην Τουρκία με τη δήλωσή τους της 19ης Δεκεμβρίου 1956 από τη Βουλή των Κοινοτήτων, βάσει των μυστικών συμφωνιών που έκανε στην Κωνσταντινούπολη ο υπουργός Αποικιών με την τουρκική κυβέρνηση στις 16 Δεκεμβρίου 1956.
            Αυτά τα ολίγα από τα δημοσιευθέντα αρχεία του Φόρεϊν Όφις που ποια δεν αφήνουν τίποτα που να μας κάνει να απορούμε! ΟΜΩΣ, τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει από τα όσα έγιναν, εάν οι πολιτικοί της Ελλάδος δεν έσπευδαν ασμένως και δουλικώς  να υπηρετήσουν όλα αυτά τα προδοτικά για το έθνος μας σχέδια, που η σιχαμένη αγγλική φυλή (εν προκειμένω), πλήρως υποδουλωμένη στις Στοές και τον Σιωνισμό έθετε προγραμματισμένα σε εφαρμογή.
            Όσο για τον αρχιερέα της διαπλοκής της πολιτικής ζωής της Ελλάδος και μαστροπό του κάθε πολιτικού ήθους Κωνσταντίνο Καραμανλή, θα ακολουθήσει μακροσκελές, από ετών, δημοσίευμα αφορών την ζωή του τέρατος αυτού, που ο προορισμός του ήταν η απομείωση κάθε εθνικής ικμάδας και ο περιορισμός τελικώς, της ελληνικής πατρίδος σε μίζερο και αναξιοπρεπές κρατίδιο, αδύναμο και ασήμαντο ανάμεσα στα έθνη της γης!

25 Οκτωβρίου 2012

28η Ὀκτωβρίου 1940




28η Ὀκτωβρίου 1940, ΔΕΝ ἠσαν ὅλοι παρόντες.
Οἱ δουλανθρωποι τοῦ ΚΚΕ, οἱ λεπροί του ἔθνους
Ὁ Λαός, πλήν κομμουνιστῶν 
Ὅταν τό ἔθνος σύσσωμον γύρω ἀπό τόν κυβερνήτην του, Ἰ.Μεταξᾶ, ἐκαλεῖτο νά προσθέση νέες δάφνες στίς ἤδη ὑπάρχουσες εἰς τόν ἀγλαόμορφον θρόνον τῆς ἑλληνικῆς δόξης, οἱ ἐκ γεννέσεως καί ἐξ ἐπαγγέλματος προδότες, μητραλοῖαι κομμουνισταί, πιστοί στό σύμφωνον Μόλοτωφ-Ρίμπεντροπ, πού ὑπεγράφη στίς 23-08-1939 μεταξύ Ἐθνικοσοσιαλιστικῆς Γερμανίας καί Ε.Σ.Σ.Δ., τό ἄφησαν νά ἀντικαταστήση εἰς τήν ψυχήν τῶν τήν ἐθνικήν συνείδησιν. Ὑπό τήν ἐπίδρασίν του καί τίς ὁδηγίες τῆς Γ Διεθνοῦς, οἱ ἐγχώριοι (οὐδέποτε Ἕλληνες) Μπολσεβῖκοι, ἀπέδωσαν τήν εὐθύνη τοῦ πολέμου…εἰς τόν Ἰ.Μεταξᾶ!!!

“Ὁ Μεταξᾶς ἀπό τήν πρώτη στιγμή ἔκαμε πόλεμο Φασιστικό, καταχτητικό πόλεμο… ”

Ὁ ἡγέτης τῆς, τότε, κομμουνιστικῆς πλέμπας Ν.Ζαχαριάδης, ἔγκλειστος εἰς τάς φυλακάς, ἔγραψε τρεῖς ἐπιστολές.Στήν πρώτη, ἀνεγνώριζε ἀνεπιφυλάκτως, ὅτι ὁ λαός ὤφειλε νά ἀγωνισθῆ ἐνάντιον τῶν Ἰταλῶν. Αὐτήν, τό Κ.Κ.Ἐ ἐχαρακτήρισεν ὡς “κατασκεύασμα τῆς ἀσφαλείας καί τοῦ Μανιαδάκη”.Ὁ Ζαχαριάδης σέ δευτέρα του ἐπιστολή, ἀναιρεῖ ὁλοκληρωτικῶς τήν πρώτη, ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ ἡρωικός πόλεμος μας εἶναι ἰμπεριαλιστικός (“Ριζοσπάστης” 22-11-40) συμορφούμενος πλήρως μέ τήν γραμμήν Μόσχας-Κομιντέρν.

Εἰς τήν τρίτην ἐπιστολήν του ἡ ὁποία ἐγράφη στίς 17-1-41 (“Κομμουνιστική Ἐπιθεώρησις” Ἰούλιος τοῦ 1942  καί “Ριζοσπάστης” 28-10-45) ὁ ἐλεεινός ὑπάνθρωπος γράφει:
“Ὁ πόλεμος προκλήθηκε ἀπό τήν βασιλομεταξική σπεῖρα….δέν μπορεῖ νά ἔχη τήν παραμικρή σχέση μέ τήν ὑπεράσπιση τῆς πατρίδας μας….καλοῦνται οἱ στρατιῶτες νά ἀρνηθοῦν νά πολεμήσουν….”
Καί καταλήγει, μέσα ἀπό ἕνα σωρό ἐθνοπροδοσίες, ὅτι ὁ Μεταξᾶς εἶναι: 
“ὁ κύριος ἐχθρός τοῦ λαοῦ καί τῆς χώρας. Ἡ ἀνατροπή του εἶναι τό πιό ἄμεσο καί ζωτικό συμφέρον τῆς χώρας”

Καί ἐνῶ τό ἔθνος αἱμάτωνε καί οἱ ἀθάνατοι νεκροί μας προσετίθεντο σ΄αὐτούς τῶν Θερμοπυλῶν καί τῆς Σαλαμίνος, οἱ δουλάνθρωποι τοῦ Κ.Κ.Ε, οἱ βρυκόλακες τοῦ κάθε φωτός, οἱ βόθροι κάθε ψυχοπνευματικοῦ λύματος, τότε ἀκριβῶς στίς 31-4-1941, συνεκάλεσαν τήν Κ.Ε τοῦ Κ.Κ.Ε  γιά νά διακηρύξουν, ὡς ἐμετό ἀπό τό βορβορῶδες στόμα τους, τά ἑξῆς:
“Ἡ Κ.Ε. τοῦ Κ.Κ.Ε. καλεῖ τούς φαντάρους, τούς ναῦτες καί τούς ἀεροπόρους νά πάρουν στά χεριά τούς διοίκησι τῶν μονάδων τους… νά προτείνουν εἰρήνη στούς ἀπέναντι ἀντιπάλους τους…σταμάτημα τοῦ πολέμου…καί προσανατολισμό τῆς χώρας πρός τήν Σοβιετική Ἕνωση….κάλει τήν ἐργατική τάξη…τούς ἐργάτες μεταφορῶν, ναυτεργάτες, λιμενεργάτες, αὐτοκινιστές καί ἐργάτες πολεμικῶν ἐργοστασίων, νά ἐφαρμόσουν…ἀντιπολεμικό μέτωπο…νά παλαίψουν μέ συγκεντρώσεις, μέ διαδηλώσεις μέ κωλυσιεργεία στήν παραγωγή, μέ οἰκονομική καί πολιτική ἀπεργία….νά πάρει παράδειγμα ὁλόκληρος ἑλληνικός λαός ἀπό τόν ἡρωϊκό ἀδελφό λαό  τῆς Βουλγαρίας…”

γιά νά συνέχιση τήν ἐμετική του προδοσία καί μετά τήν γερμανική εἰσβολή καί κατοχή λέγοντας ὅτι

 “….ἦταν πλάνη τοῦ λαοῦ ὅτι ὁ πόλεμος ἦταν δίκαιος”..!!!!



Αὐτά τά κτήνη, ὅπου συνεχισταί των εἶναι οἱ σημερινοί μητραλοῖες τοῦ “Σύριζα” καί τοῦ “Κ.Κ.Ε.”, χάρις τήν Δημοκρατία πού…νίκησε, ἀτιμώρητοι, θρασεῖς καί προκλητικοί, παραμένουν οἱ ῥυθμισταί τῆς κοινωνικοπολιτικῆς ζωῆς μας γιά 39 θλιβερά μεταπολιτευτικά χρόνια.

 
Κατηγοροῦν, νᾶνοι, τόν Ι.Μεταξᾶ, ὅτι ἐξ’ἀνάγκης, μή δυνάμενος ἀλοιῶς νά πράξη (δῆθεν φοβούμενος τήν λαϊκήν ὀργήν τῆς ἐπαύριον) εἶπε τό “ΟΧΙ”. Τήν ἀπάντησιν τήν δίδει ὁ ἀντίπαλός του καί κρατούμενος εἰς τάς φύλακας, μαζί μέ τόν Α.Παπανδρέου, Παναγιώτης Κανελόπουλος:

“Λέγουν ὅσοι ἀντικρύζουν μέ ἐμπάθεια καί αὐτά τά γεγονότα τῆς ἱστορίας, ὅτι τό ΟΧΙ δέν τό εἶπε ὁ Μεταξᾶς, ὅτι τό εἶπεν ὁ Ἑλληνικός  λαός. Ναί, τό εἶπεν ὁ Ἑλληνικός λαός, ἀλλά ἀφοῦ τό εἶχεν πῆ ὁ Μεταξᾶς. Ἐάν ἔλεγεν ὁ Μεταξᾶς ΝΑΙ, πῶς θα ἔλεγεν ΟΧΙ ὁ Ἑλληνικός  λαός, πού ξυπνοῦσε ἀργότερα; Θά τό ἔλεγε βέβαια μέσα του καί θά τό ἐξεδήλωνε ἔμπρακτα ὅταν θά ὠργάνωνε μυστικά τήν ἀντίστασίν του, ἀλλά ἡ Ἀλβανική ἐποποιϊα δέν θά ἐγράφετο ποτέ. Ἄς εἴμεθα λοιπόν τίμιοι ἀπέναντι τῆς ἱστορίας. Τό μέγα ΟΧΙ εἶναι πρᾶξις τοῦ Ι.Μεταξᾶ.”


Στρατηγός Ἰωάννης Μεταξᾶς
Ἡ μεγάλη φυσιογνωμία τοῦ Στρατηγοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ δέν ἔχει ακόμα ἀρκούντως ἐκτιμηθῆ. Ὑπῆρξε λαοπρόβλητος ἡγέτης, ἀγαπητός ἀπό ἕναν λαό πού τόν πίστεψε καί τόν ἀκολουθησε μέχρι τέλους. Οἱ ἐχθροί τῆς πατρίδος καί τοῦ λαοῦ, πολιτικοί και κομμουνισταί ἔκαναν ὅ,τι μπορούσαν νά μή μάθουν ποτέ οἱ νεότερες γενεές την ἀγάπη πού ἔτρεφε ὁ ἑλληνικός λαός πρός τόν κυβερνήτη του.


 
Ὁ Ἰ.Με­τα­ξᾶς
καί αἱ ἐ­νάν­τιόν του πο­νη­ραί, ὕ­πο­πται καί βλα­κω­δῶς ἐμ­πα­θεῖς σύγ­χρο­ναι κα­τη­γο­ρί­αι







Ἔ­ναν­τι τῶν πλεί­στων ὅ­σων θά μπο­ρού­σα­με νά γρά­ψου­με (καί θά γρα­φθοῦν εἰς τό μέλ­λον) γιά τά σύγ­χρο­να κα­ταγ­γε­λό­με­να ἐ­ναν­τί­ον του Ι.Με­τα­ξᾶ, πα­ρα­πέμ­πο­με τούς ἄ­φρο­νας καί ἀ­νι­στο­ρή­τους κα­τη­γό­ρους του, εἰς τήν συ­νέν­τευ­ξιν πού πα­ρε­χώ­ρη­σε ὁ ἴ­διος, στίς 30 Ὀ­κτω­βρί­ου τοῦ 1940 στό ξε­νο­δο­χεῖ­ον  “Με­γά­λη Βρετ­τα­νια”  στούς ἰ­δι­ο­κτή­τας τύ­που καί ἀρ­χι­συν­τά­κτας Ἀ­θη­να­ϊ­κῶν ἐ­φη­με­ρι­δῶν:

  1)    Σ’αὐτούς πού λέ­γουν ὅ­τι ὁ Α.Χι­τλερ ἀ­γα­ποῦ­σε (sic) τήν Ἑλ­λά­δα καί ὅ­τι θά εἴ­χα­με ὀ­φέ­λη μέ τήν προ­σχώ­ρη­σίν μας εἰς τήν Ἐ­θνι­κο­σο­σι­α­λι­στι­κή Γερ­μα­νί­α:
“……εἰς σχε­τι­κές βο­λι­δο­σκο­πή­σεις μας πρός τήν κα­τεύ­θυν­σιν τοῦ Ἄ­ξο­νος, μοῦ ἐ­δό­θη νά ἐν­νο­ή­σω σα­φῶς, ὅ­τι μόνη λύ­σις θά ἠμ­πο­ροῦ­σε νά εἶ­ναι μί­α ἑ­κού­σια προ­σχώ­ρη­σις τῆς Ἑλ­λά­δος εἰς τήν “Νέ­αν Τα­ξιν”. Προ­σχώ­ρη­σις πού θά ἐ­γί­νε­το λί­αν εὐ­χα­ρί­στως δε­κτή ἀ­πό τόν Χί­τλερ ὡς “ἐ­ρα­στήν τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ πνευ­μα­τος”. Συγ­χρό­νως, ὅ­μως, μοῦ ἐ­δόθη νά ἐν­νο­ή­σω ὅ­τι ἡ ἔν­τα­ξις εἰς τήν “Νέ­αν Τα­ξιν”, προ­ϋ­πο­θέ­τει προ­κα­ταρ­τι­κην ἄρ­σιν ὅ­λων τῶν πα­λαι­ῶν δι­α­φο­ρῶν μέ τούς γεί­το­νάς μας, καί, ναί μέν αὐ­τό θά συ­νε­πήγε­το φυ­σι­κά θυ­σί­ας τί­νας διά τήν Ἑλ­λά­δα, ἀλ­λά αἵ θυ­σίαι θά ἔ­πρε­πε νά θε­ω­ρη­θοῦν ἀ­πο­λύ­τως “ἀ­σή­μαν­τοι” ἐμ­πρός εἰς τά οἰ­κο­νο­μι­κά καί ἄλ­λα πλε­ο­νε­κτή­μα­τα, τά ὁ­ποῖ­α θά εἶχεν διά τήν Ἑλ­λά­δα ἡ “Νέ­α Τα­ξις”…… μέ κα­τα­φα­νῆ προ­σπά­θειαν ἀ­πο­φυγῆς σα­φοῦς κα­θο­ρι­σμοῦ, μοῦ ἐ­δό­θη νά κα­τα­λά­βω ὅ­τι ἡ πρός τούς Ἕλ­λη­νας στορ­γή τοῦ Χίτλερ ἠ­το ἡ ἐγ­γύ­η­σις ὅ­τι αἵ θυ­σίαι αὖ­ται πε­ρι­ω­ρίζον­το “εἰς τό ἐ­λά­χι­στο δυ­να­τον”…… τε­λι­κῶς, μᾶς ἐ­δό­θη νά κα­τα­λάβω­μεν, ὅ­τι τό ἐ­λά­χι­στον δυ­να­τόν συ­νί­στα­το εἰς με­ρι­κας ἱ­κα­νο­ποιή­σεις πρός τήν Ἰ­τα­λί­αν δυ­τι­κῶς μέ­χρι Πρε­βέ­ζης ἴ­σως καί πρός τήν Βουλ­γα­ρίαν, ἀ­να­το­λι­κῶς μέ­χρι Δε­δέα­γατς. Δη­λα­δή, θά ἔ­πρε­πε διά νά ἀ­πο­φύγω­μεν τόν πό­λε­μον νά γίνω­μεν ἐ­θε­λον­ταί δοῦ­λοι καί νά πλη­ρώ­σω­μεν αὐ­τήν τήν τι­μήν μέ τό ἅ­πλω­μα τοῦ δε­ξιοῦ χε­ριοῦ τῆς Ἑλ­λά­δος πρός ἀ­κρω­τη­ρια­σμόν της ἀ­πό τήν Ἰ­τα­λί­αν καί τοῦ ἀ­ρι­στε­ροῦ της ἀ­πό τήν Βουλ­γα­ριαν. Φυ­σι­κά, δέν ἠ­το δύ­σκο­λον νά προ­βλέ­ψει κα­νείς ὅ­τι εἰς μί­αν τοια­ύτην πε­ρί­πτω­σιν, οἱ Ἀγ­γλοι θά ἔ­κο­βαν καί αὐ­τοί τά πό­δια τῆς Ἑλ­λά­δος. Καί μέ τό δί­και­όν των……”

2)    Σ’αὐτούς πού δέν ἀ­να­γνω­ρί­ζουν τόν ὀ­ξυ­δερ­κήν νοῦν τοῦ  Ι.Με­τα­ξᾶ καί ἀρ­νοῦν­ται τήν ὑ­πη­ρε­σί­α του πρός τό λα­ό καί τό Ἔ­θνος τίς κρί­σι­μες ἐ­κεῖ­νες ὧ­ρες, εἰς μί­αν πε­ρί­ο­δον πα­νευ­ρω­πα­ϊ­κῆς ἡ­γε­μο­νί­ας τῆς ἐ­θνι­κο­σο­σι­α­λι­στι­κῆς Γερ­μα­νίας:
“……αὐ­τόν τόν πό­λε­μον, ἀ­πό τόν ὁ­ποῖ­ον εἶ­ναι δυ­να­τόν καί δου­λω­μέ­νη ἀ­κό­μα νά βγῆ, προ­σω­ρι­νῶς, ἡ Ἑλ­λάς. Λέ­γω προ­σω­ρι­νῶς, δι­ό­τι πι­στεύ­ω ἀ­κρά­δαν­τα, ὅ­τι τε­λι­κως ἡ νί­κη θά εἶ­ναι μέ τό μέ­ρος μας. Για­τί οἱ Γερ­μα­νοί δέν θά νι­κή­σουν. Δέν μπο­ρεῖ νά νι­κή­σουν. Ὑ­πάρ­χουν πολ­λά ἐμ­πό­δια……ὁ και­ρός ὅ­μως, δέν δου­λεύ­ει γιά τόν Ἄ­ξο­να. Δου­λεύ­ει γιά τούς ἀν­τιπά­λους του…… ἀλ­λ’­ἡ κο­σμο­κρα­το­ρί­α διά τήν Γερ­μα­νίαν κα­τέ­στη ὁ­ρι­στι­κά ἀ­δύ­να­τος στήν Δουν­κέρ­κη. Ὁ πό­λε­μος διά τόν Ἄ­ξο­να ἔ­χει χα­θῆ, ἀ­πό τήν στιγ­μήν πού ἡ Ἀγ­γλί­α δι­ε­κή­ρυ­ξε: “θά πο­λε­μή­σω­μεν ἔ­στω καί μό­νον εἰς τό νη­σί μας καί πέ­ραν τῶν θα­λασ­σῶν, θά πο­λε­μή­σω­μεν μέ­χρι τῆς νί­κης”……ἡ νί­κη θά εἶ­ναι καί δέν μπο­ρεῖ πα­ρά νά εἶ­ναι, τοῦ…… Ἀγ­γλο­σα­ξω­νι­κοῦ κό­σμου, ἀ­πέ­ναν­τι τοῦ ὁ­ποί­ου ἡ Γερ­μα­νία, ἡ ὁ­ποί­α ἀ­φοῦ ἕ­ως τώ­ρα δέν ἠ­δυ­νή­θη νά ἐ­πι­τύ­χη ὁ­ρι­στι­κόν ἀ­πο­τέ­λε­σμα, εἶ­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη νά συν­τρι­βῆ……τε­λι­κῶς λοι­πόν θά νι­κη­σω­μεν. Καί θέ­λω, φεύ­γον­τας ἀ­πό τήν αἴ­θου­σαν αὐ­τήν, νά πά­ρε­τε μα­ζί σας ὅ­λην τήν δι­κή μου ἀ­πό­λυ­τη βε­βαι­ό­τη­τα, ὅ­τι θά νι­κή­σω­μεν”.

3)    Σ’αὐτούς πού δέν πα­ρα­δέ­χον­ται ὅ­τι ὁ Μέ­τα­ξας ἠ­το Ἕλ­λην καί μό­νο Ἕλ­λην:
“……ἀλ­λά ὑ­πάρ­χουν στιγ­μές κα­τά τίς ὁ­ποῖ­ες ἕ­νας λα­ός ὀ­φεί­λει, ἄν θέ­λη νά μεί­νη με­γά­λος, νά εἶ­ναι ἱ­κα­νός νά πο­λε­μή­ση, ἔ­στω καί χω­ρίς κα­μί­αν ἐλ­πί­δα νί­κης. Μό­νον δι­ό­τι πρέ­πει. Γνω­ρί­ζω, ὅ­τι ὁ ἑλ­λη­νι­κός λα­ός δέν θά ἠ­το δυ­να­τόν νά δε­χθῆ ἄλ­λο τί αὐ­τήν τήν στιγ­μήν ……ξέ­ρω μέ βε­βαι­ό­τη­τα ὅ­τι ἀ­πό τήν φο­βε­ράν αὐ­τήν δο­κι­μα­σί­αν ἡ Ἑλ­λάς θά ὑ­πο­φέ­ρη. Ξέ­ρω ὅ­μως, ἐ­πί­σης μέ βε­βαι­ό­τη­τα, ὅ­τι τε­λι­κως θά ἐ­ξέλ­θη ὄ­χι μό­νο ἔν­δο­ξος ἀλ­λά καί με­γα­λύ­τε­ρη……  ΑΝ  ΥΠΕΡΙΣΧΥΣΟΥΝ  ΟΙ  ΓΕΡΜΑΝΟΙ,  ΕΜΕΙΣ ΘΑ  ΓΙΝΟΥΜΕ  ΔΟΥΛΟΙ  ΤΟΥΣ.  ΑΝ  ΥΠΕΡΙΣΧΥΣΟΥΝ  ΟΙ  ΑΓΓΛΟΙ  ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ  ΔΟΥΛΟΙ  ΑΥΤΩΝΩΝ. ΑΝ  ΚΑΝΕΝΑΣ  ΤΟΥΣ,  Η ΕΥΡΩΠΗ  ΘΑ  ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ”…….

4)    Σ’αὐτούς πού πα­ρα­βλέ­πουν τό πνεῦ­μα δι­καί­ου, τοῦ Ι.Με­τα­ξᾶ, εἰς τά πο­λι­τι­κά:
“…… τόν ἀν­θρώ­πι­νο κό­σμο δέν κυ­βέρ­να τό δί­και­ον ἀλ­λά ἡ ἀ­νάγ­κη……γι­’­αὐ­τό οἱ ἄν­θρω­ποι κά­θε φό­ρα προ­σαρ­μό­ζουν τό δί­και­ον πρός τήν ἀ­νάγ­κην…… ἡ Ἀγ­γλί­α καί ἡ Γαλ­λια ἐ­κή­ρυ­ξαν τόν πό­λε­μον κα­τά τῆς Γερ­μα­νίας, δι­ό­τι αὐ­τή κα­τε­πά­τη­σεν τό δί­και­ον, προ­κει­μέ­νου γιά τήν Πο­λω­νία. Για­τί δέν τόν κη­ρύτ­τουν κα­τά τῆς Ρω­σί­ας προ­κει­μέ­νου γιά τήν Φιν­λαν­δία;”
……………………………………………………………………………………



   
   Πο­λύ σύν­το­μα, ὁ Μέ­τα­ξας ἰ­δι­ο­φυ­ής καί με­γα­λό­νους δέν ὑ­πῆρ­ξεν οὔ­τε Ἀγ­γλό­φι­λος οὔ­τε Γερ­μα­νό­φι­λος. Ὕ­πηρ­ξε Ἕλ­λην καί ἡ­γέ­της Μέ­γας. Γιά ὅ­σους θέ­λουν νά πο­ρεύ­ον­ται σω­στά καί Ἑλ­λη­νι­κά.



(  Ἡ κατωτέρω προκήρυξις εἶναι ἡ πρώτη πού ἐῤῥίφθη μετά τον Β.Π.Πόλεμον καί τήν λῆξιν τοῦ Συμμοριτοπολέμου, τόν Αὔγουστο τοῦ 1962 στην Ἀθήνα, Θεσσαλονίκη και Ἰωάννινα. Τήν εὐθύνη ἀνέλαβε ἡ Ἐθνικιστική ὀργάνωσις “Ἀναγεννησις” στην ὁποίαν τότε μετεῖχαν οἱ Σπῦρος Σταυρόπουλος, Κώστας Πλεύρης κ.ἄ., πολύ πρίν τήν δημιουργία τοῦ πρώτου ὀργανωμένου κινήματος τῆς 4ης Αυγούστου.  )

Στήν 26η ἐπέτειο  τῆς 4ης Αὐγούστου 1936
Σαν σήμερα πρίν 26 χρόνια το Ἔθνος άφυπνίσθη και ή Ἑλλάς μέ ἡγέτη τόν μεγάλο ΜΕΤΑΞΑ προχώρησε στον δρόμο τῶν σκληρῶν πεπρωμέ­νων της.
Πρό τῆς 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ἐπικρατοῦσε κοινοβουλευτικόν χάος ἡ δυ­στυχία ἔσπρωχνε τό Ἔθνος στον κομμουνισμό, ή πολιτική διαφθορά θυσίαζε τά λαϊκά συμφέροντα στόν βωμό τῆς εκμεταλλευτικῆς μανίας τῶν πλουτοκρατῶν καί ὁ διχασμός προοιώνιζε ἐθνικές συμφορές. Ό λαός ἐξαθλιωμένος διελύετο ἡ φυλή ἐξουθενωμένη ἔσβηνε. Στίς 5 Αυγούστου θά κυριαρχούσαν οἱ μπολσεβῖκοι καί θά σταματοῦσε ἡ ἑλληνική ἱστορία καί θά ἔπαυε νά ὑπάρχη Ἑλλάς.
 Ἀλλά ἡ καταστροφή δέν ἦλθε ποτέ, γιατί ὁ τεράστιος ὀγκόλιθος τῆς 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ἔφραξε τόν δρόμο στούς ἀνέμους τῆς συμφορᾶς, πού θά περνούσαν πάνω ἀπό τήν πατρίδα.


Το καθεστώς τῆς 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, καθεστώς κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί ἐθνικῆς ἀξιοπρεπείας, ἐδραιωμένο στή συνείδησι τοῦ Ἔθνους, ἐξέφραζε τή θέλησι ὁλοκλήρου τοῦ λαοῦ καί ὄχι ἑνός κόμματος. Ἡ τεχνητή διαίρεσι τοῦ λαοῦ σε ἁλληλομισούμενες παρατάξεις εξαφανίσθηκε παίρνοντας μαζί της τά πάθη ποί ἔσπερνε ὁ κομματικός φανατισμός. Ἡ ὑποδειγματική ὀργάνωσις τῆς ἐθνικῆς κοινωνίας ἀντικατέστησε τήν κοινοβουλευτικήν ἀναρχίαν ἐνῶ ταυτόχρονα ἡ συνειδητή πειθαρχία σ' ἐκείνους πού ἦσαν προωρισμένοι νά ὁδηγήσουν τό Ἔθνος στήν ἀναγέννησι, ἐξησφάλισε στόν λαόν τήν πραγματική ἐλευθερία. Ἡ 4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ μέ ὅπλο τήν εὐρυτάτη κοινωνική πολιτική ἐξολόθρευσε τόν κομμουνισμό καί ἀπήλλαξε τό Ἔθνος ἀπ' τήν μάστιγα τῆς κεφαλαιοκρατικῆς ὀλιγαρχίας, ποί ἐπεδίδετο στήν οἰκονομικήν λεηλασία τοῦ λαοῦ. Οἱ Ἕλληνες εἰργάζοντο ἀσφαλεῖς γιά μιά καλύτερη ζωή μέσα σ' ἕνα δίκαιο Κράτος, πού τούς ἀνῆκε καί τούς προστάτευε. Τό Ἔθνος ἐνωμένο βάδιζε στήν δημιουργία τοῦ Γ' Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ.
Ἡ 4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1936, φυσική συνέχεια τῆς 25ης Μαρτίου 1821, ἄλλαξε τόν ροῦν τῆς παγκοσμίου ἱστορίας ἐπειδή προετοίμασε τό Ἔθνος γιά τόν ἀγῶνα καί γιά τήν νίκη τῆς 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940. Ὅταν ὁ διεθνής κομμουνισμός συμμαχοῦσε μέ τούς ναζί, ὅταν οἱ σάπιες δημοκρατίες συνετρίβοντο καί ὅταν ἡ σβάστικα κυμάτιζε σ' ὅλη τήν Εὐρώπη, τότε ὁ γίγας ΜΕΤΑΞΑΣ βροντοφώνησε ΟΧΙ. Καί νίκησε καί δόξασε τήν πατρίδα καί θυ-σιάσθηκε γιά τήν ἀθανασία της.
Μπροστά στό μεγαλεῖο τῆς θυσίας γονάτισε ἡ Ἑλλάς καί σε ἱερή συγκίνησι ἄφησε νά κυλήσουν περήφανα δάκρυα στό χῶμα πού σκέπασε τό ἐκλε­κτότερο τέκνο της τήν μεγαλύτερη πολιτικοστρατιωτική φυσιογνωμία ὅλων τῶν ἐποχῶν: Τόν ΙΩΑΝΝΗΝ ΜΕΤΑΞΑ, πού εἰσῆλθε στήν αἰωνιότητα ἐνδοξότε­ρος τῶν ἐνδόξων. Ἔμεινε φωτεινό παράδειγμα καί μέ τήν τεράστια ἀκτινοβο­λία του καταυγάζει τούς δρόμους τῆς τιμῆς, τῆς ἀνδρείας καί τοῦ καθήκοντος. Ἄνδρες σάν ἐκεῖνον παρουσιάζονται κάθε χίλια χρόνια.
Ὁ μεγάλος ΜΕΤΑΞΑΣ δέν πέθανε, γιατί εἶναι Ἰδέα πού βασιλεύει στίς γενναῖες ψυχές τῶν Ἑλλήνων.  Μονάχα ἔφυγε γιά νά πάη στά αἱματοβαμ­μένα βουνά  ὅπου ἀντηχοῦν παιᾶνες καί  ὅπου ἀκούγεται ή κλαγγή τῶν ὅπλων. Ἐκεῖ γυρίζουν οἱ σκιές τῆς σιωπηλῆς στρατιᾶς τῶν χιλιάδων νεκρῶν ἡρώων πού ἔπεσαν γιά τήν πατρίδα. Τοῦ Λεωνίδα, τοῦ Παλαιολόγου,  ἡ Δική του! Ἀπ' ἐκεῖ φθάνει ἡ ἠχώ τῆς σάλπιγγος πού καλεῖ: ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΕΑ.
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ
 




24 Οκτωβρίου 2012

Εις μνήμην Παύλου Μελά

Συμπληρώθηκαν στις 13 Οκτωβρίου 2012, 108 χρόνια, από την απώλεια μίας ηρωϊκής μορφής, που στέκει πέρα από το χρόνο και το χώρο, που συμπυκνώνει στην ύπαρξή της, την αυταπάρνηση του Λεωνίδα, την ευγένεια του Αχιλλέα, τη λεβεντιά των αγωνιστών του 1821, την αγάπη του Χριστού, την τρυφερότητα του υπέροχου συζύγου και πατέρα, μα πάνω απ’ όλα την αφοσίωση στο όραμα της ελεύθερης Μακεδονίας και της ενωμένης Ελλάδας. Του Παύλου Μελά! Του παλικαριού που πρόσφερε την αλκή της νιότης του και την ίδια τη ζωή του με ενθουσιασμό και υπερηφάνεια σ’ αυτό που λέγεται μητέρα πατρίδα.
΄΄Από παιδί, πάντα πρόθυμος να βοηθάει τ’ αδέλφια του, να παραχωρεί τη θέση του, το καλύτερο μερίδιο του φαγητού. Δίνει ό,τι έχει και παίρνει επάνω του τις μικροαγγαρείες και τα βαρετά καθήκοντα΄΄. ΄΄Στο σχολείο γίνεται θηρίο, όταν τυχαίνει να τυραννά ή να κτυπά κανένας μεγάλος μαθητής έναν μικρότερο ή πιο αδύναμο. Ορμά τότε και τα βάζει μαζί του, χωρίς να λογαριάσει τίποτε. Κάποτε –αναζητώντας τον πατέρα του - κατεβαίνει στο υπόγειο του σπιτιού του, και βρίσκεται μπροστά σε αραδιασμένα τουφέκια πολλά και σε ξύλινες κάσες΄΄. Είναι όπλα που θα σταλούν στους επαναστάτες αδελφούς μας Κρητικούς, του εξηγεί ο πατέρας του, που του εμφυσά την αγάπη προς την πατρίδα. Κι εκείνος φυλάγει το μυστικό μέσ’ την καρδιά του.
Οι Βούλγαροι, με απαρχή το Βουλγαρικό Σχίσμα από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και την ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχείας, ήγειραν διεκδικήσεις επί της Μακεδονικής γης, κυρίως από το 1870. Ο Μακεδονικός Ελληνισμός υπέφερε πολλά σε ανθρώπινες θυσίες και περιουσιακά αγαθά. Από το 1895 και μετά, ένοπλες βουλγαρικές συμμορίες που ονομάστηκαν ΄΄κομιτατζήδες΄΄, με την ανοχή των τοπικών τουρκικών αρχών, υπέβαλαν σε απερίγραπτα βασανιστήρια τον Ελληνικό πληθυσμό της Μακεδονίας. Έκλεβαν, βίαζαν, δολοφονούσαν αθώους, άνδρες, γυναίκες, ιερείς, ιατρούς, δασκάλους, έκαιγαν ναούς, τρομοκρατούσαν, πλημμύριζαν στο αίμα τα άγια χώματα. Απώτερος σκοπός τους να ΄΄πείσουν΄΄ τις Μεγάλες Δυνάμεις, ότι εκεί –δήθεν- υπήρχε ένας αμιγής βουλγαρικός πληθυσμός και ότι η γη τούς ανήκει, ενώ στην πραγματικότητα επεδίωκαν να επεκτείνουν τα γεωγραφικά όρια του κράτους τους και να επιτύχουν διέξοδο στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο θάλασσα.
Στη δράση τους αντιστάθηκαν οι Μακεδονομάχοι, ελληνικά ένοπλα ανταρτικά σώματα.
Ο Παύλος Μελάς έχει προ πολλού αποφοιτήσει από τη Σχολή Ευελπίδων, που ίδρυσε ο μέγιστος Ιωάννης Καποδίστριας. Για τον γενναίο αξιωματικό, η ιδέα της ελευθερίας της Πατρίδος ήταν σκοπός ζωής, ήταν καθήκον. Χρέος για τον τόπο και τον πλησίον. ΄΄…Έγινα όργανο δυνάμεως πολύ  μεγάλης…και με ωθεί διαρκώς προς την Μακεδονίαν…΄΄, ομολογώντας μ’ αυτόν τον τρόπο ότι δάκτυλος Θεού τον καθοδηγούσε.
 Και τον Αύγουστο του 1904 αφήνει τα πάντα. Σαλόνια, πλούτη, σύζυγο και δύο παιδιά. Κι ανηφορίζει στην Καστοριά για να οργανώσει τα Μακεδονόπουλα και να τα μεταβάλει σε Μακεδονομάχους ήρωες. Πριν αναλάβει δράση μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων. ΄΄ …Ουδέποτε με τόσην κατάνυξιν μετέλαβα.΄΄ και έχει το νου του στραμμένο προς τη θυσία του Χριστού και προς το μέγεθος της αποστολής Εκείνου, ευχόμενος να του σταθεί συμπαραστάτης.
 Και ο Παύλος Μελάς, με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας, απ’ όπου περνά, σκορπά τον τρόμο στους εχθρούς της πατρίδας, φέρνει τον άνεμο της νίκης ενισχύοντας ηθικά και υλικά τους κατατρεγμένους και καταπιεσμένους Έλληνες, οργανώνοντάς τους και διδάσκοντάς τους, με πληγές στα πόδια και σ’ όλο του το σώμα και αγωνία στην ψυχή για την έκβαση της αποστολής του. Αυτό μονάχα έχει στο μυαλό του και το εξομολογείται με επιστολές στη γυναίκα του Ναταλία Δραγούμη που υπεραγαπά: ΄΄Χαίρε, αγάπη μου, μη με σκέπτεσαι πλέον εμένα, αλλ’ ευχήσου δια την επιτυχίαν της αγίας αποστολής μας. Φίλησε την μητέρα μου και τους αδελφούς μου, ως επίσης όλην την αγίαν ελληνικήν και χριστιανικήν οικογένειάν σου…Τα παιδιά φιλώ και ευλογώ΄΄.
Οι Βούλγαροι φοβούνται να τον αντιμετωπίσουν, τον παραδίδουν στα καταδιωκτικά αποσπάσματα του τούρκου κατακτητή. Στις 13 Οκτωβρίου 1904, στη Στάτιστα, ένας πυροβολισμός ακούστηκε. Και γύρισε ο Παύλος πίσω λέγοντας: ΄΄Στη μέση με πήρε παιδιά΄΄. Φώναξε τον Πύρζα το συμπολεμιστή του. Έβγαλε το σταυρό του απ’ το λαιμό και είπε: ΄΄Τον σταυρό να τον δώσεις στην γυναίκα μου και το τουφέκι, του Μίκη (του γιού του) και να τους πεις, ότι το καθήκον μου έκαμα΄΄. Έβγαλε τις φωτογραφίες των παιδιών του και ξεζώθηκε και φάνηκαν τα αίματα. Σε λίγο ξεψύχησε. Ξεψύχησε το παλικάρι. Που αγωνίσθηκε υπέρ σωτηρίας της Πατρίδος. Που κρατούσε την αγία παρακαταθήκη της φιλοπατρίας. Που εγεννήθη ισχυρός εν πολέμω, δια της Πίστεως. Που η ανδρεία του εβεβαίωνε την Πίστη του, η δε Πίστη του συμπλήρωνε την ανδρεία του.
Ας σκύψουμε όλοι εμείς κι ας ψάξουμε για τα ίχνη που άφησε στους χώρους από όπου πέρασε. Προσκύνημα και αναβάπτισμα εθνικό. Ας ξεχωρίσουμε την προσφορά από τον καιροσκοπισμό, τη θυσία από τον υπολογισμό. Κι ας ξαναθυμηθούμε τις τελευταίες του λέξεις, που τις διαποτίζει απεριόριστο μεγαλείο και αποτελούν παρακαταθήκη και κληρονομιά όχι μόνο στους δικούς του ανθρώπους αλλά στο έθνος ολόκληρο, όταν λαβωμένος θανάσιμα λέει στο φίλο και συναγωνιστή του τον Πύρζα: ΄΄Τον σταυρό μου να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το τουφέκι, του Μίκη (του γιού του). Και να τους πεις, ότι το καθήκον μου έκαμα΄΄. Κουβέντα από χείλη παγωμένα από την πνοή του θανάτου, που τα λέει όλα, τα συμβολίζει όλα.

Δημήτριος Παπαδημόπουλος

16 Οκτωβρίου 2012

Η λίστα της ΝΤΡΟΠΗΣ

Η «λίστα» της «Δημοκρατίας» και των εκλεκτών του λαού
Η λίστα της παρακμής και της διαφθοράς
Η λίστα απ’ το «μεγάλο φαγοπότι»

            Οι καημένοι οι Έλληνες! Οι καημένοι. Το τι τους μέλλει ακόμα να δούνε και να μάθουν, δεν λέγεται! Τι ψήφιζαν τόσα χρόνια; Ποια καθίκια λάτρευαν; Ποιους ζητωκραύγαζαν; Για ποια Δημοκρατία πάλευαν άνδρες, γέροι, νέοι, παιδιά. Σε τι κοπρώνα ζούσαν και δεν το ‘ξεραν. Ναι, αλλά δεν ήθελαν ν’ ακούσουν! «Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν»; Όχι! Ο Έλληνας δεν ρωτάει παρά μόνον το «εγώ» του! Και το «εγώ» του, το πολύξερο, το πολυαπατημένο, το «εγώ» του το κακορίζικο, που τόσο έχει καταστρέψει, σκέκει τώρα ταπεινωμένο εμπρός του, μαζί του ευτελισμένο,  στα τόσα που επίστεψε, στα τόσα που τον κορόιδεψαν, που εξαπατήθηκε, στέκει τώρα απορημένος αυτός και το «εγώ» του, ο άνθρωπος, το είδωλο, στη μέση ο καθρέπτης, αμφίδρομος κατάντια και αθλιότης.
            Τρία χρόνια ο βρωμερός πολιτικός κόσμος καμώνεται πως δεν καταλαβαίνει. Πως τίποτα δεν ξέρει, για τον... «φόνο». Τα δισεκατομμύρια που ο «λαός τα πήρε». Βογκούν οι χαμηλόμισθες οι τάξεις. Βογκά η φτωχολογιά κι οι «ταπεινοί» του κόσμου. Πληρώνουν οι αθώοι τις βρωμιές της εξουσίας. Και η εξουσία αγωνίζεται να πείσει πως αθώα αυτή του αίματος, κάνει ό,τι μπορεί να ελαφρύνει από τα βάρη τον λαό, κάνοντάς τον «φτωχότερο», πιέζοντας τον με κι’ άλλους φόρους, κι’ άλλους, κι’ άλλους......

            Αγανάκτησαν ακόμη και οι «εταίροι» τους και μη μπορώντας αυτήν την υποκρισία, το ψέμα, την απανθρωπιά, δώσαν την λίστα των κακούργων, των δολοφόνων ενός λαού, να μαθευτεί η αλήθεια. Τους ξεμπρόστιασαν. Άφησαν εκτεθειμένους σύστημα και όργανά του αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Την περίφημη «Δημοκρατία» που πεθαίνει κάθε μέρα, που περνάει, που ξεσκεπάζεται η λεπρή μορφή της, όπως το ένα μετά το άλλο ξεσκεπάζονται τα σκάνδαλα που μέχρι τώρα την σκεπάζαν και την κρύβαν.
            Την έκρυψαν την λίστα. Την έκαμαν εφιάλτη τους, ιδρώτα κι’ αγωνία τους. Ο ένας ρίχνει το φταίξιμο στον άλλον. Και το χονδρό γουρούνι του ΠΑΣΟΚ λυσσά στριγγλίζοντας στο άφευκτο τέλος που έρχεται, που ολοένα πλησιάζει.
            Ξέρουμε. Δεν είναι μόνο αυτοί. Χιλιάδες άλλοι. Βιομήχανοι, εφοπλιστές, δημοσιογράφοι, διευθυντές, διοικηταί, τραπεζικοί και τραπεζίτες, όλου του κόσμου οι κοπρίτες, βδέλλες σιχαμερές πάνω στη σάρκα ενός ταλαίπωρου λαού.
            Αυτή ‘ναι μόνον η αρχή, φθάνει ο λαός μυαλό να βάλει και ν’ απαιτήσει μέχρι του τελευταίου την σκληρή τους τιμωρία.
            Το μόνο που με κάνει να ανησυχώ, είναι ακόμη που δεν βλέπω του τιμωρού του χέρι το ευλογημένο, μεσ’ απ’ ένα σύστημα σκληρά πειθαρχημένο, σαν του σπαθιού την κόψη ν’ αστράψει και να πέσει, σαν κεραυνός να λάμψει, να φωτίσει, της νύκτας όπου ζούμε το σκοτάδι.

ΕΛΛΗΝΟΚΡΑΤΗΣ