29 Νοεμβρίου 2011

Κηφηνείον "Η Ωραία Ελλάς"

Άρθρο του Σαράντου Καργάκου, συγγραφέως – φιλολόγου – ιστορικού που δημοσιεύτηκε  στο περιοδικό «Ευθύνη» τεύχος 395 - Νοέμβριος 2004.

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η …εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές… 

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι’ αυτό τουμπάραμε… Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. 


27 Νοεμβρίου 2011

Περί παιδείας


Επί έτη διεξάγεται τόσον εις τα μέσα μαζικής ενημερώσεως όσον και μεταξύ των ενδιαφερομένων κοινωνικών ομάδων μεγάλη συζήτησις διά το θέμα της Παιδείας.
            Τα πάντα συζητούνται και αναλύονται λεπτομερώς: Τα μισθολογικά προβλήματα των διδασκόντων, το κτιριακόν, το θέμα των απουσιών των μαθητών, οι ώρες διδασκαλίας, η “συνδικαλιστική” οργάνωσις των μαθητών και φοιτητών και ο,τιδήποτε άλλο φαντασθείτε πλην της ουσίας του προβλήματος που είναι μόνον μία: Ο σκοπός της παιδείας στην Ελλάδα και εάν και κατά πόσον ο σκοπός αυτός επιδιώκεται και επιτυγχάνεται δια της παρεχομένης σήμερον παιδείας. Εν προκειμένω, υπάρχει σαφής επιταγή του Συντάγματος που ομιλεί διά ηθικήν και πνευματικήν αγωγήν και ανάπτυξιν της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως των Ελλήνων, ως του σκοπού της παιδείας μας. Τούτο αναγράφεται εν πρώτοις, εις το τελευταίον έγκυρον σύνταγμα του 1952 όπερ παρανόμως ανετράπη τόσον υπό της δικτατορίας της 21ης Απριλίου όσον και υπό της μεταπολιτευτικής κυβερνήσεως. Συγκεκριμένως εις το άρθρον 16 αναγράφεται: “Εις πάντα τα σχολεία μέσης και στοιχειωδούς εκπαιδεύσεως ή διδασκαλία αποσκοπεί την ηθικήν και πνευματικήν αγωγήν και την ανάπτυξιν της εθνικής συνειδήσεως των νέων επί τη βάσει των ιδεολογικών κατευθύνσεων του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού”.

20 Νοεμβρίου 2011

Ολίγα περί στρατού και αξιωματικών

Με αφορμή την αυριανή ημέρα εορτής των Ενόπλων Δυνάμεων αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο της εφημερίδας Ελληνοκρατία - Φύλλο Αγώνος 8 - Φεβρουάριος 1996

Κυρίως, όταν ομιλούμε για στρατό εννοούμε τα μόνιμα στελέχη του, όλων των κλάδων. Γενικώς, εννοούμε το ένστολο-ένοπλο τμήμα του λαού, με αποστολή την προστασία του Έθνους. Τούτο συνεπάγεται βαρύτατες ευθύνες σε ειρήνη και πόλεμο. Το «σε πόλεμον» είναι αντιληπτόν. Επειδή όμως στην ειρήνη προπαρασκευάζεται το Έθνος για πόλεμο και διαμορφώνεται η εθνική βούλησις προς αυτό, η ευθύνη του στρατού καθίσταται πολύ πιο σοβαρή. Ο στρατός είναι δύναμις που κανείς δεν μπορεί να αρνηθή. Οι πολιτικοί και οι Μαρξιστογενείς δυνάμεις, επειδή κινδύνευαν από αυτήν, κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια διά την καταστροφήν της. Εάν δεν μπορούσαν, διά την αποδυνάμωσιν της ή τον έλεγχόν της. Αυτό ήταν γι’ αυτούς βίωμα και ένας εκ των κυρίων σκοπών της ζωής τους.
Έλληνας πολεμιστής της αρχαιότητας

            Η καταστροφή και αποδυνάμωσις των ενόπλων δυνάμεων ήτο επιθυμία του Μαρξιστογενούς κατεστημένου. Ο έλεγχος τους ήτο επιδίωξις της Δεξιάς. Η διαφθορά τους ήτο επιθυμία και επιδίωξις ΟΛΩΝ όσων συμμετείχαν στην εξουσία και ενδιεφέροντο γι’ αυτήν. Προσπαθούσαν να πείσουν τους αξιωματικούς και τον λαόν, ότι ο στρατός δεν πρέπει να ανακατεύεται με την πολιτική. Αυτό είναι μία ουτοπία. Πρώτον, διότι ο στρατός είναι η μεγαλύτερη και μόνη ΑΥΤΑΡΚΗΣ δύναμις του Έθνους. Δεύτερον, διότι η ύπαρξις του ξεπήδησε και ταυτίστηκε με την ανάγκην υπάρξεως του Έθνους και της φυλής και τρίτον, διότι μοιραίως, ως εκ των προηγουμένων δύο περιπτώσεων, ο στρατός (αξιωματικοί) συμμετείχε και θα συμμετέχει εις την πολιτικήν, ούτως ή άλλως.
            Αυτό οι πολιτικοί το γνωρίζουν. Μένει η διαφθορά του στρατού και ο έλεγχός του.

16 Νοεμβρίου 2011

Πολυτεχνείον φρενοκομείον

[Οι μαρξιστές γνωρίζουν άριστα να εκμεταλλεύονται γεγονότα, δημιουργώντας μέσα από αυτά "ήρωες και μάρτυρες" της ιδεοληψίας τους. Ένα τέτοιο ακριβώς ιστορικό γεγονός είναι ο μύθος του Πολυτεχνείου. Από τους πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών άλλοι έχουν εξαργυρώσει τις υπηρεσίες που προσέφεραν στον ξένο παράγοντα με πολιτικές θέσεις στο εσωτερικό και εξωτερικό, ενώ άλλοι μέσω επαγγελματικής καταξίωσης αφού ο δήθεν αντιστασιακός τους αγώνας λειτούργησε ως το καλύτερο εφόδιο στην ζωή τους.
Σήμερα που η πατρίδα μας διανύει μία πολύ κρίσιμη καμπή στην ιστορία της, υποδουλωμένη μέσω της οικονομίας στο διεθνές σιωνιστικό καπιταλιστικό σύστημα, με πολιτικούς μαριονέτες που εκτελώντας τις βρώμικη δουλειά τους παραδίδουν τα ηνία της χώρας ξεκάθαρα σε τεχνοκράτες Ελληνες (Παπαδήμος) και ξένους (εποπτεία της τροικα) της Νέας Τάξης Πραγμάτων η αριστερά παρουσιάζεται ως ο ισχυροτερος αντιμνημονιακός πόλος στην ελληνική κοινωνία (εδώ πρέπει να γίνει μια αυτοκριτική γιατί δεν είναι οι εθνικιστές ο ισχυρότερος πόλος). Ας έχουμε το νου μας και ας μαθαίνουμε από τα γεγονότα του παρελθόντος διότι νέα "Πολυτεχνεία" μπορεί να δημιουργηθούν μόνο που αυτή τη φορά οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές, με έναν κομμουνισμό να ηγεμονεύει από το 1974 και μετά στην παιδεία, τις τέχνες και τον συνδικαλισμό.]

Εφημερίδα Ελληνοκρατία - Φύλλο Αγώνος 2 - Νοέμβριος 1991

Το δικτακτορικόν καθεστώς του Γ. Παπαδοπούλου είχεν αποφασισθεί να πέση, παρ’ όλην την προδοσίαν που διέπραξεν με την απόσυρσιν της μεραρχίας από την Κύπρο, χάριν της ισχυροποιήσεως του καθεστώτος του. Χωρίς Παπαδόπουλον, ευφυήν αλλά αμόρφωτον όμως και χωρίς πολιτικήν έμπνευσιν, το καθεστώς θα εμετρούσεν ημέρες δια την πτώσιν του. Από την άλλην, τα από το 1964 (Times N. Υόρκης) σχεδιαζόμενα δια τον διαμελισμόν της Κύπρου ετέθησαν προς εφαρμογήν με το ήδη άρθεν εμπόδιον του ελληνικού στρατού εις Κύπρον. Ο Δ. Ιωαννίδης από καιρού ωθούμενος εντέχνως υπό της CIA (Ως ειπώθηκε ενώπιον αξιωματικών από τον πρώην υπασπιστή του απόστρατον Τ/χη Μπόλαρη ήτο έμισθος πράκτορας της CIA) και τινών ανεγκεφάλων συνωμοτών αξιωματικών, προητοίμαζεν την πτώσιν του δικτάτορος. Ο Ιωαννίδης υπήρξεν εξόχως τίμιος αλλά και εξόχως βλάξ. Η βλακεία δε εις το ύπατον αξίωμα αποτελεί προδοσίαν. Χωρίς Παπαδόπουλον αλλά με Ιωαννίδην, όλα θα ήσαν εύκολα δια την εφαρμογήν του σχεδίου.

11 Νοεμβρίου 2011

Όταν βάζεις τραπεζίτη για πρωθυπουργό, είναι σαν να βάζεις έμπορο ναρκωτικών σε κλινική αποτοξίνωσης

Ο Παπαδήμος που προώθησαν ως νέο κατοχικό πρωθυπουργό διάφορα παπαγαλάκια, επιχειρηματίες μασόνοι και πολιτικάντηδες ανδρείκελα των διεθνών Σιωνιστών Τραπεζιτών…,  είναι μέλος της σκληροπυρηνικής Σιωνιστικής Σατανικής Συνωμοτικής ”Τριμερούς Επιτροπής” μαζί με τον Alexis Papahelas που δήθεν ”ανησυχεί” για την πατρίδα…!
Διαβάστε την επίσημη λίστα του ευαγούς ιδρύματος., εδώ:
http://www.trilateral.org/download/file/TC_list_10-11_2.pdf
Έλληνες Αντισταθείτε και Αγωνισθείτε ενάντια στην νέα μοχθηρή Κατοχική κυβέρνηση…!


Ακολουθεί βιογραφικό του κατοχικού πρωθυπουργού και μία ανάλυση για το τι είναι η Τριμερής Επιτροπή.
Ο Λουκάς Παπαδήμος (γενν. το 1947) σπούδασε φυσική στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ηλεκτρομηχανική (1972), ενώ έλαβε και διδακτορικό (1978) στα οικονομικά από ίδιο πανεπιστήμιο. 

Παράλληλα, εργάστηκε ως βοηθός ερευνών και ειδικός επιστήμονας στο ΜΙΤ, υπό τον νομπελίστα καθηγητή Φράνκο Μοντιλιάνι, μαζί με τον νυν πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι.

Το 1980 προσελήφθη ως οικονομικός εμπειρογνώμων στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (FED). Το 1985 επέστρεψε στην Ελλάδα αναλαμβάνοντας οικονομικός σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδος (1985-1993). Το 1993 διορίστηκε υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και τον επόμενο χρόνο διοικητής της Τράπεζας, παραμένοντας έως το 2002, οπότε ανέλαβε αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, θέση από την οποία αποχώρησε το 2010.


Από το 1998 είναι μέλος της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission).
Τι είναι η Τριμερής Επιτροπή
Πρόκειται για οργανισμό που έφτιαξαν στη δεκαετία του ’70 εκπρόσωποι πολυεθνικών εταιρειών από τα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα της τότε εποχής (ΗΠΑ, Δ. Ευρώπη, Ιαπωνία) και είχε ως ρητό στόχο τον περιορισμό των δημοκρατικών κατακτήσεων των λαών και την αύξηση της εξουσίας των εταιρειών αυτών.
Η Τριμερής Επιτροπή ιδρύθηκε το 1973 από τον Ντέηβιντ Ρόκεφελερ, είναι προέκταση του πανίσχυρου Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων (Council of Foreign Relations, γνωστό ως CFR). Ο Ρόκεφελερ επέλεξε ένα καθηγητή του Πανεπιστημίου Κολούμπια που λεγόταν Zbigniew Brzezinski, Σύμβουλο του Προέδρου Κάρτερ στα θεμάτα Ασφαλείας, για να τον κάνει διευθυντή της. Η Τριμερής Επιτροπή είναι ο εκτελεστικός βραχίων του CFR. Έχει πάνω από 200 μέλη.
Η Τριμερής Σφαίρα - οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και η Ιαπωνία - σε συνδυασμό με τη Λέσχη της Ρώμης και την Τριμερή Επιτροπή, διαιρούν τον πλανήτη μας σε δέκα βιοπεριοχές. Οι ΗΠΑ είναι η πρώτη περιοχή (ΝΑFΤΑ). Η Ευρώπη η δεύτερη (Ε.Ε.). 

Και η Ιαπωνία η τρίτη (ASEAN). Αυτοί οι τρεις κύριοι πρωταγωνιστές - σε πλανητικό επίπεδο - προβλέπεται να αποτελέσουν τα κέντρα εξουσίας μιας υπερεθνικής κυβέρνησης η οποία θα έχει υπό την διοίκηση της δέκα βιοπεριοχές, όταν η Νέα Παγκόσμια Τάξη ολοκληρωθεί.

Ο στόχος της Τριμερούς Επιτροπής είναι να προωθήσει την παγκόσμια κυβέρνηση ενθαρρύνοντας την οικονομική ανεξαρτησία των υπερδυνάμεων οδηγώντας τις οικονομίες των μελών - εθνών σε μία θέση που θα μπορούσαν να είναι απολύτως συνδεδεμένες. 

Η Τριμερής Επιτροπή εντείνει τις προσπάθειες για περιφερειοποίηση μέσω των αδελφών οργανώσεων Λέσχη Bilderberg και Λέσχη της Ρώμης. Ο κύριος συνένοχος των Ροκφέλλερ σ’ αυτή την προσπάθεια είναι o Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι που σχεδίασε τον καταστατικό χάρτη της Επιτροπής και έγινε ο πρώτος διευθυντής της οργάνωσης (1973 - 1976).
Ο Μπρεζίνσκι που αργότερα έγινε ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Τζίμι Κάρτερ έγραψε αρκετά βιβλία με λεπτομέρειες γύρω από το πώς βλέπει τον κόσμο. Σ’ ένα από αυτά τα βιβλία με τίτλο «Ανάμεσα σε δύο εποχές» γραμμένο στα 1970 ο Μπρεζίνσκι καλεί για ένα Παγκόσμιο Οικονομικό Σύστημα και προετοιμάζει τον αναγνώστη να δεχθεί ένα παγκόσμιο σύστημα φόρων.

Αναφερόμενος στην μέθοδο της «Τμηματικής Προσέγγισης», ο Brezinski εξηγεί:

«Γενικά, οι προοπτικές για αποτελεσματική διεθνή συνεργασία είναι σε θέση να βελτιωθούν αν διατηρηθούν ανέπαφοι οι θεσμοί - αυτό που τώρα αποκαλούμε μέθοδο της τμηματικής προσέγγισης... κατά μήκος των εθνικών συνόρων μπορούν να υπάρξουν συμμαχίες από ειδικούς που θα αφορούν συγκεκριμένες λειτουργικές περιοχές, εξασθενίζοντας τον εθνικισμό ο οποίος διαφορετικά ίσως να εμποδίσει την ομοφωνία...»
Ο Μπρεζίνσκι στο βιβλίο του «Η Τεχνοτρονική Εποχή» εξαγγέλλει ανοιχτά τους τρόπους και τις μεθόδους που πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για να ελέγξουν το κόσμο στο μέλλον. 

Σύμφωνα με αυτόν η κοινωνία μας βρίσκεται σε μια επανάσταση της πληροφορικής που βασίζεται όμως σε μια εστίαση στη ψυχαγωγία και στα θεάματα, τα οποία λειτουργούν τελικά σαν ένα ναρκωτικό για μια αυξανόμενα άσκοπη μάζα πολιτών. Μιλάει στο βιβλίο του για την ανάγκη ελέγχου αυτών των «μαζών»:

Συγχρόνως η ικανότητα να διεκδικούμε κοινωνικό και πολιτικό έλεγχο πάνω στα άτομα θα αυξηθεί απεριόριστα. Σύντομα θα είναι δυνατόν να επιβάλουμε σχεδόν συνεχή έλεγχο πάνω σε κάθε πολίτη και να διατηρούμε αναβαθμισμένα αρχεία, που θα περιέχουν ακόμα και τις πιο προσωπικές λεπτομέρειες για την υγεία του και τη προσωπική συμπεριφορά του πέρα από κάθε συνηθισμένο πρότυπο. 

Αυτά τα αρχεία θα μπορούν να ανακτηθούν άμεσα από τις αρχές. Η δύναμη θα κινηθεί προς τα χέρια αυτών που θα ελέγχουν τις πληροφορίες.

Οι υπάρχοντες θεσμοί μας θα αντικατασταθούν από ινστιτούτα που θα έχουν σαν έργο τους να αναγνωρίζουν εκ των προτέρων τις πιθανές κοινωνικές κρίσεις και να αναπτύσσουν προγράμματα αντιμετώπισή τους. Αυτό θα ενισχύσει τάσεις μέσα από τις επόμενες δεκαετίες προς μια τεχνοτρονική εποχή, μια δικτατορία, αφήνοντας ακόμα λιγότερο χώρο για πολιτικές διαδικασίες όπως τις γνωρίζουμε σήμερα. 

Τελικά κοιτώντας μπροστά προς το τέλος του αιώνα η δυνατότητα του βιοχημικού ελέγχου της συνείδησης και της γενετικής διόρθωσης των ανθρώπων, μαζί με τους ανθρώπους που θα λειτουργούν σαν τους ανθρώπους και θα συλλογίζονται σαν τους ανθρώπους (αλλά δε θα είναι άνθρωποι..), θα μπορούσαν να προκαλέσουν μερικά δύσκολα ερωτήματα.

Όπως παρατηρεί ο συγγραφέας ερευνητής Δρ. John Coleman «Ο Μπρεζίνσκι δεν έγραφε σαν ένας απλός πολίτης, αλλά σαν ένας Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Κάρτερ και σαν ένα ηγετικό μέλος της Λέσχης της Ρώμης και ένα μέλος της Επιτροπής των 300, ένα μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων και σαν ένα μέλος της παλιάς Πολωνικής αριστοκρατίας. Το βιβλίο του εξηγεί πώς η Αμερική πρέπει να αφήσει τη βιομηχανική ανάπτυξη και να εισέλθει σε αυτό που ονομάζει «μια ξεχωριστή καινούργια ιστορική εποχή»».


Για την Τριμερή Επιτροπή λέει η Αυστραλή ακαδημαϊκός Sharon Beder:
H Trialteral Commission είναι ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο δίκτυα εταιρειών μπορούν να εντάξουν υψηλά ιστάμενους σε κυβερνήσεις και δημόσιες διοικήσεις μέσα σε συμμαχίες εναντίον της δημοκρατίας. 

Η Τριμερής Επιτροπή δημιουργήθηκε για να “διαμορφώσει τη δημόσια πολιτική” σε μια εποχή που η δημοκρατία έθετε εξοργιστικά εμπόδια στις πολυεθνικές. Το 1975, η Τριμερής Επιτροπή δημοσίευσε μια έκθεση με τίτλο “Η Κρίση της Δημοκρατίας”

Ανάμεσα στους συγγραφείς της ήταν ο γνωστός αντιδραστικός Samuel Huntington. Η έκθεση διαπίστωνε ότι “κάποια από τα προβλήματα διακυβέρνησης σήμερα οφείλονται στην υπερβολική δημοκρατία”. Η έκθεση είπε επίσης ότι “χρειάζεται πράγματι ένας βαθμός περιορισμού της δημοκρατίας” και ακόμα ότι “η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ενός μέρους ατόμων και ομάδων”.

«Ο ιδρυτής και επίτιμος πρόεδρος David Rockfeller εξήγησε το σκοπό ύπαρξης της Tριμερούς Επιτροπής λέγοντας ότι ‘πρέπει να μειωθεί ο ρόλος της κυβέρνησης. Κάποιος πρέπει να αναλάβει αυτά που έκανε η κυβέρνηση και οι εταιρείες φαίνονται να είναι οι οντότητες που είναι πιο λογικό να το κάνουν αυτό’
Πολλοί «συνωμοσιολόγοι» πιστεύουν πως τα μέλη της Τριμερούς, της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και του CFR αποτελούν ένα και μοναδικό δίκτυο της ελίτ που προωθεί την παγκοσμιοποίηση και αυτό είναι αλήθεια αν λάβουμε υπ’ όψιν μας την ομιλία του David Rockefeller στην συνάντηση της τριμερούς Επιτροπής τον Ιούνιο του 1991:

"Ευχαριστούμε το “Washington Post” το “New York Time”το “Time Magazine”και άλλες μεγάλες εκδόσεις, των οποίων οι διευθυντές είχαν παρευρεθεί στις συγκεντρώσεις μας και τήρησαν τις υποσχέσεις τους για διακριτικότητα, για σχεδόν 40 χρόνια. 

Αλλά τώρα, το έργο έχει γίνει πιο εξεζητημένο και είναι έτοιμο να προχωρήσει προς μία παγκόσμια κυβέρνηση. Η υπερεθνική ηγεμονία μιάς διανοητικής ελίτ σε συνεργασία με τους διεθνείς τραπεζίτες είναι, σίγουρα, προτιμότερη από την αυτοδιάθεση που εφαρμόστηκε στους περασμένους αιώνες. "

Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι επίσης ο πρώην υποδιευθυντής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ενός μη εκλεγμένου οργανισμού που δεν είναι υπόλογος σε κανέναν και καθορίζει την πολιτική του με βάση τις οδηγίες που παίρνει από σώματα εκπροσώπων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Τέτοια σώματα είναι η Ομάδα των Τριάντα και το Σκιώδες Συμβούλιο της ΕΚΤ (δείτε τα μέλη του ΕΔΩ).

Την πολιτική θέληση των τραπεζών που συμμετέχουν σε αυτά τα λόμπι εκπλήρωνε και ο κ. Παπαδήμος όταν ήταν υποδιευθυντής της ΕΚΤ. Αποτελεί λοιπόν δοκιμασμένο μέλος της παγκόσμιας τραπεζικής ελίτ και αυτήν κυρίως αντιλαμβάνεται ως τη «μητέρα-πατρίδα» του.

Πηγή:http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2011/11/blog-post_7460.html

8 Νοεμβρίου 2011

Έθνος και Κράτος

Η ανάγκη δημιουργίας και συγκροτήσεως του κράτους προέκυψεν από τα πανάρχαια χρόνια σαν μέσο διά την διακυβέρνησιν των πολιτών ενός εκάστου κράτους. Το κράτος υπήρξεν σαφής και συγκροτημένη μορφή εξουσίας με σκοπόν την προαγωγήν και διατήρησιν της εννόμου τάξεως προς καλυτέραν ενάσκησιν της διοικήσεως επί των πολιτών του, εις ό,τι  αφορά την επίλυσιν των διαφορών και προβλημάτων τους από την μίαν και την προστασίαν τους από την άλλην. Προϊόντος του χρόνου και διερευνομένης της φυλετικής κοινότητος εις πολιτείαν, οι αρμοδιότητες του κράτους δεν ήλλαξαν αλλά κατέστησαν πολυπλοκότερες. Η δυνάμις όμως του κρατους παρέμενεν πάντα δύναμις, εις οποιοδήποτε μέγεθος αυτού και εχρησιμοποιείτο υπό του κράτους επ’ ωφελεία των πολιτών του. Το κράτος ήταν υπεύθυνο πάντοτε δια τους πολίτες του, των οποίων η ευνομία, ευρυθμία της ζωής των και η ασφάλειά των, ήταν ο σκοπός της υπάρξεώς του και η αποστολή του. Η εξουσία του δεν εδημιουργήθη χάριν αυτού του κράτους, αλλά χάριν των πολιτών και μόνον. Το πολυπληθές των κρατών – πόλεων της Ελλάδος κατά τους αρχαίους χρόνους, στην ουσία δεν απείχεν από την έννοιαν του ενιαίου κράτους αφ’ ου επροστατεύετο η φυλετική καθαρότης, η ιδία θρησκεία ελατρεύετο και εδιακονείτο μετ’ ευλαβείας από όλους τους Έλληνας, τα αυτά ήθη και έθιμα τους εχαρακτήριζον και το κυριότερον, εναντίον κοινών εχθρών εμάχοντο (Περσες – Φοίνικες – Λατίνοι). Οι τυχόν εξαιρέσεις τον κανόνα  ενισχύουν, όχι το αντίθετον . Έλειπεν βεβαίως, ένα εκ των βασικών χαρακτηριστικών του κράτους. Το ενιαίο της διοικήσεως. Τα διάφορα πολιτεύματα ενός εκάστου κράτους – πόλεως κατ’ ουδέν επηρέασαν το ομότροπον – ομόθρησκον – ομόγλωσσον και όμαιμον του ελληνικού μας έθνους. Το ενιαίον όμως της διοικήσεως, επετεύχθη το πρώτον, επί του Φιλίππου Β΄ του μεγάλου, βασιλέως των Μακεδόνων Ελλήνων με την ίδρυσιν του κοινού των Ελλήνων εις Κόρινθον.  Κατ’ αυτόν λοιπόν τον τρόπον, το πρώτον ενιαίον ελληνικόν κράτος, δείχνει την δύναμιν και υπεροχήν του.

            Από καιρού όμως, μέσα στις αρμοδιότητες του κράτους υπεισέρχονται ευθύνες πολύ πιο σύνθετες από εκείνες της τάξεως και ασφαλείας των πρώτων χρόνων. Το κράτος τώρα υποχρεούται να αναπτύξει μίαν άλλην, τρομερήν εις σπουδαιότητα, δραστηριότητά του. Εκείνης της παιδείας και εν γένει προνοίας προς βελτίωσιν της ψυχής και του πνεύματος αλλά και της καλυτέρας διαβιώσεως των πολιτών που το αποτελούν. Η έννοια του έθνους, που το κράτος καλεί να υπερασπίσει και να προάγει, καθίσταται τώρα περισσότερον αντιληπτή. Και τούτο συμβαίνει σε όλες τις πόλεις – κράτη που αν και χωρισμένα έχουν πλήρην συνείδησιν της ενιαίας των εθνότητος. Το κράτος του Αλεξάνδρου του  Μεγίστου, θα επιτύχει κάτι το μοναδικόν. Το κράτος το ελλαδικόν του Φιλίππου, ενούται με το ελληνικόν έθνος. Και πλήν εξαιρέσεων, των καθ’ όλα αξιολόγων αποικιών μας εις την δύσιν, όλες οι λοιπές αποικίες γίνονται τμήματα του κράτους. Τρομερόν! Ο ελληνισμός είναι κυρίαρχος παγκόσμιος δύναμις. Αστράφτει και δημιουργεί κάτω από το Θεοείκελον Αλεξάνδρειον πνεύμα, Θεόπνευστον, και άνωθεν δεδομένον.

            Με του Ρωμαίους, το έθνος χάνει το κράτος του. Δηλαδή την κεντρική εξουσία προς αυτοκυβέρνησιν και αυτοδιαχείρισιν των ιδίων αυτού θεμάτων. Δεν παύει όμως να υπάρχει. Να μεγαλουργεί  και το κυριώτερον να μετέχει πολλάκις εις την εξουσίαν, μετατρέποντας τον κατακτητή εις “χωροφύλακα” ιδικόν του στην Μεσόγειο. Η γλώσσα του παραμένει η διεθνής και αργότερα αυτό το έθνος, υποκαθιστά την ξένην εξουσίαν βαθμηδόν, αλώνοντάς την εν συνεχεία εξ ολοκλήρου. Ο Ελληνισμός αναλαμβάνει την διακυβέρνησιν των τυχών του και πάλιν, δίδοντας εις την Βυζαντινήν του αυτοκρατορίαν (παρά τας περί του αντιθέτου ανερματίστους γελοίας απόψεις) το υπέροχον αίμα του διά την χιλιόχρονον και πλέον κυριαρχίαν της. Διότ’ εφ’ όσον το έθνος έζησε, το κράτος ήτο μία απλή υπόθεσις επαναλειτουργίας του.

            Είκοσι και πλέον εκατομμύρια Έλληνες κυριαρχούν διά μίαν ακόμη φοράν επί της οικουμένης. Έτσιθελικώς και  αυτοβούλως, χωρίς πίεσιν, με εξαίρεσιν μερικές χιλιάδες εις δυτικής Πελοπόννησον, Ήπειρον και πιθανώς Κρήτην, οι Έλληνες έχουν ήδη ασπασθεί την χριστιανικήν πίστιν.

            Η εκ νέου απώλεια του κράτους μετά το 1453 θα εύρη το έθνος εξαπλούμενον από την Ρωσίαν μέχρις την Αλεξάνδρειαν της Αιγύπτου, φυλλάσσον τας ιδίαις του παραδόσεις, έθιμα, ήθη και πίστιν. Το κράτος έχει απολεσθεί. Όμως ο τρόπος διακυβερνήσεως του λαού παραμένει ελληνοκρατικός. Οι κοινότητες θα υποκαταστήσουν την απωλεσθείσαν κεντρικήν εξουσίαν και διατηρώντας αυστηρώς τα πάτρια, απολακτίζοντας κάθε τι ξενικόν και αλλότριον, περιφρούρησαν το έθνος αλώβητον και υπερήφανον. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, η επανεύρεσις του κράτους ήτο ζήτημα οργανώσεως και χρόνου.

            Έτσι, το συλλογικόν όργανον των λαϊκών μας κοινοτήτων, η Εθνοσυνέλευσις, θα εκπροσωπεί τον λαόν, και θα μετέχει εις την διεξαγωγήν του υπέρ της εθνεγερσίας αγώνος. Το 1827 το έθνος, επανέδωσε εις τον λαόν το κράτος του. Με μίαν προοπτικήν. Το κράτος να ενώση το έθνος.

            Και από εδώ πλέον συμβαίνουν τα φοβερά εις την Ελληνικήν ιστορίαν, 9.000 χρόνων και πλέον. Δολοφονώντας τον Καποδίστριαν και διώχνοντας τον Όθωνα, το υπό ανασυγκρότησιν κράτος χάνει την προοπτικήν του. Η πολιτική του κυριότερου του (μέχρι σήμερον) εχθρού, της Αγγλίας, “έχομεν ανάγκην μιάς κάποιας Ελλάδος” και το ειπωθέν από τον Εβραίον πρωθυπουργόν της, Δισδραέλλι, “να καταστήσωμεν το κράτος τους (των Ελλήνων), όσον το δυνατόν ολιγώτερον επικίνδυνον τον δε λαόν τους μικρόψυχον, όπως τα έθνη του Ινδοστάν”, θα αποτελέσει τον οδηγόν φάρον όπου εκατευθύνοντο όλες, οι μέχρι σήμερον, αγγλικές – σιωνιστικές προσπάθειες και που εκαλούντο να τις υλοποιήσουν οι γελοίοι και κακή τη μοίρα Έλληνες πολιτικοί. Η διαφθορά του Κωλέττη και ο προδοτικός, στην βάσιν του, φαναριωτικός συγκεκαλυμμένος, δήθεν, μεγαλοϊδεατισμός του Μαυροκορδάτου, οριοθετεί τις δύο βασικές “τάσεις” όλων των εν συνεχεία Ελλήνων πολιτικών. Και οι δύο όμως ανωτέρω πολιτικοί θα ειναι το ίδιο προδότες στην εξάρτησιν τους και λήψιν οδηγιών από τον ξένον παράγοντα.

            Η Αγγλία, ο μαστροπός της Ελλάδος, έχοντας ήδη πράξει λάθος εις τας περιπτώσεις του Καποδιστρίου  και Όθωνος, θα φροντίσει του λοιπού αυτό να μη επαναληφθεί. Ούτως, ο κρατικός μηχανισμός εις την κορυφήν του και βαθμήδον, εις μεγάλην έκτασιν, εις την διάρθρωσίν του, θα παραμένει μέχρι σήμερον πρακτορευόμενος υπό της Αγγλίας. Εις τους ανωτέρω ελεεινούς προδότες θα προστεθούν αργότερον οι κομμουνιστές, φερέφωνον του διεθνισμού και από τα τέλη του 1947 αρχάς 1948 θα έχομεν τους πρώτους πράκτορας – προδότας, της αμερικανικής πολιτικής. Οι τελευταίοι, πρέπει να αναζητηθούν στους χώρους, κυρίως, των στρατιωτικών, επιχειρηματιών, καθηγητών κ.λ.π. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως του πολιτικού κόσμου και του κρατικού μηχανισμού, θα παραμένει πεισματικώς συρομένη υπό του αγγλικού άρματος. Και κάτι που δεν γνωρίζει ο κοιμώμενος ελληνικός λαός, την διαμάχην αυτών των δύο υπηρεσιών, επληρώσαμεν εις την Κύπρον μας.

            Όλες όμως οι παρατάξεις των προδοτών της μεγάλης μας πατρίδος, θα έχουν μίαν κοινήν αρχήν, όπου θα υπακούουν και θα υποτάσσονται. Τον διεθνή σιωνισμό. Η Αγγλία και η Αμερική, είναι εις όλους γνωστόν, ότι ελέγχονται από αυτόν. Το μεγάλο ξάφνιασμα θα υπάρξει, όταν τα κορόϊδα οι κομουνιστές αντιληφθούν, επί τέλους, τίνος το παιχνίδι έπαιζαν τόσα χρόνια και για ποια εγκληματική ουτοπία έχυναν το αίμα τους και κατέστρεφαν την ζωήν τους. Οι κομμουνιστές, απετέλεσαν την μαχόμενη πρωτοπορία του διεθνούς σιωνισμού, σε συνδυασμό με τις  προδοτικές πρωτοβουλίες των πολιτικών – κρατικών ομολόγων τους.

            Ούτω πως, εάν στα άλλα κράτη, οι πρακτορεύσεις των πολιτικών, χάριν ποικιλίας λόγων, ακολουθούν μίαν ολιγώτερον καταστροφικήν παρουσίαν, στην Ελλάδα, λόγω ιδιομορφίας του λαού της και λόγω “προτεραιότητος” εις την καταστροφήν της, τα πράγματα λαμβάνουν το μέγιστον του κακού που μπορεί να επιφέρουν.

            Έχοντας πλέον αλωθή το κράτος και έχοντας κυριολεκτικώς εκφύγει του προορισμού του τίθεται σε ενέργεια η νέα του αποστολή. Η καταστροφή του έθνους. Η καταστροφή του 1897 θα είναι η αρχή αυτής της τραγωδίας που παίζεται στην χώρα μας, συνέχεια επί ενάμισι αιώνα και πλέον. Θα ακολουθήσει η απώλεια της Αν. Ρωμυλίας, με κορύφωσιν το νέον 1453, δηλαδή την Μικρασιατικήν καταστροφήν του 1922. Τότε οι Αλβανοί θα πάρουν ελληνικά εδάφη στην περιοχήν Πρεσπών ρεζιλεύοντάς μας κυριολεκτικώς. Θα παραχωρηθεί το “προγεφύρωμα του Καραγάτς” στους Τούρκους και θα απωλεσθούν οριστικώς (;) οι Ίμβρος και Τένεδος. Κατά τον ίδιον τρόπον η στρατηγικής σημασίας νήσος Σάσων, στην Αδριατική, δίδεται στους Αλβανούς. Έχει βεβαίως προηγηθεί η επί δύο συνεχείς φοράς “προδοσία”, εκ μέρους της Ελλάδος, της Β. Ηπείρου, η οποία εγκαταλείπεται στην τύχη της. Από “εσφαλμένους χειρισμούς”, χάνεται το ελληνικώτατον Μοναστήριον και ηπεριοχή Στρωμνίτσης. Ενώ πάλιν μας εξαναγκάζουν εις απόσυρσιν, ολίγον έξωθεν της Σόφιας. Εκεί όμως, όπου η προδοσία του πολιτικού κόσμου και δή της αστικής δεξιάς, επιφέρει τάσιν προς έμετον, είναι το θέμα της Κύπρου. Κατεβλήθη κάθε δυνατή προσπάθεια εκ μέρους του πολιτικού κόσμου και του γελοίου μας διπλωματικού σώματος, ώστε η Κύπρος να ΜΗ ενωθεί με την μητέρα πατρίδα. Η Β. Ήπειρος δε, ως θέμα, μετά τον Β΄ πόλεμον αποσιωπάται, για να εξευτελισθεί με τους προδοτικούς “χειρισμούς” των τελευταίων περιόδων.

            Κατεβλήθη, κυρίως, προσπάθεια, να κτυπηθεί πρωτίστως ο μείζων ελληνισμός, διότι από αυτόν πάντα έπαιρνεν δυνάμεις, ο ελλαδικός ελληνισμός. Οι Σιωνισταί το γνωρίζουν καλώς αυτό. Γι’ αυτό εκτυπήθη η καρδιά της Ελλάδος. Η Ιωνία (Μικρά Ασία). Είχεν προηγηθεί η συρρίκνωσις του ελληνισμού της Βουλγαρίας – Γιουγκοσλαβίας και για τον Β. Ηπειρωτικόν ελληνισμόν κατεστρώθη σχέδιον αφελληνισμού και εξαφανίσεως του εν ω ο υπέροχος ελληνισμός της Οδησσού θα συρθεί και αυτός πρόσφυγας και πένης στην Ελλάδα. Αργότερον, χωρίς το κράτος πάλιν να συγκινηθεί, χάνομεν την πολιτιστικώς ακτινοβολούσαν και οικονομικώς ισχυράν, παναρχαίαν κοινότητα ελληνισμού της Αλεξανδρείας! Το ίδιον θα συμβεί και με την κοινότητα των Ελλήνων εις Ροδεσίαν, εν ω αποδεδειγμένως πλέον, ουδεμία λαμβάνεται ή ελήφθει ποτέ μέριμνα διά τας ακμάζουσας κοινότητας Καναδά, Αυστραλίας, Αμερικής (Η.Π.Α) και Ν. αφρικανικής ενώσεως. Ότι αυτοί οι υπέροχοι Έλληνες έπραξαν, το έπραξαν με τας ιδίας των δυνάμεις, χωρίς το διεφθαρμένον ελληνικόν κράτος να τους στηρίξη σαν μάνα πατρίδα, σαν υπεύθυνο μητροπολιτικόν έδαφος. Μόνον να ζητά ήξερεν, οσάκις είχεν την ανάγκην του μείζωνος (αποδήμου) ελληνισμού. Το κράτος μητριά, στάθηκε πάντα δια τους ωραίους αυτούς Έλληνας, κράτος εκμεταλλεύσεως και αχαριστίας. Σήμερα, κοινότητες Ελλήνων ή Ελληνογενών (Βουλγαρία – Ισπανία – Ιταλία) πασχίζουν, μέσα από τις ελευθερίες που εδόθησαν στις μειονότητες, να έλθουν σε επαφή με την μάνα πατρίδα, η οποία, όμως προκλητικώς και με χυδαίαν αδιαφορίαν, τους περιφρονεί και κωφεύει. Αρωγοί στην προσπάθειαν αυτήν εξοντώσεως του ελληνικού έθνους υπό του κράτους, υπήρξαν και υπάρχουν, εκτός των πολιτικών, δύο δυνάμεις. Το κοινοβούλιον, ως θεσμός πλέον και οι κομμουνιστές (πάσης αποχρώσεως). Το κοινοβούλιον επεβλήθη βιαίως υπό των Άγγλων, αφ’  ου κατηργήθη το γνήσιον όργανον διακυβερνήσεως μας, η εθνοσυνέλευσις. Διότι το κοινοβούλιον έχει σχέσιν με την δημοκρατίαν, οίαν έχει η μαϊμού με το φεγγάρι. Μέσον αυτού μόνον, θα εκατορθούτο η διαίρεσις των Ελλήνων σε φατριές και ως εκ τούτο ο καλύτερος έλεγχος τους. Ο δε κομμουνισμός, ο φανατικότερος δούλος του σιωνισμού, μεταφερθείς στην Ελλάδα από τον εβραιοβούλγαρον Α. Μπεναρόγια, από τους Εβραίους, το πρώτον, ενισχύθη οικονομικώς και από τις εβραϊκές εφημερίδες (Αβάντι) υπερστηρίχθη.

               Διά τούτο, οτιδήποτε ποτέ έπραττεν και πράττει, το εκατηύθηνεν πάντα εναντίον της πατρίδος και του φτωχού λαού, που δήθεν υπεράσπιζεν.

            Έτσι, με τον εχθρό “μέσα από τα τείχη”, προδομένον το ελληνικόν έθνος, απ’ αρχής γενέσεως του νέου ελληνικού κράτους, όλο έχανε και εσυρρικνούτο εις μέγεθος και ευρωστίαν. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων πλεον, ο ελληνισμός, οδηγήθηκε σαν κοπάδι μέσα στο μαντρί των ασφυκτικών συνόρων του Ελλαδικού κράτους για να σβήσει και να πεθάνει. Οι Β. Ηπειρώτες πρόσφυγες, που τόσον ελεεινού και ανθελληνικού έτυχον χειρισμού και οι Πόντιοι της Ρωσίας, που κατέκλυσαν πρόσφατα τις ελληνικές μεγαλουπόλεις αποτελούν την τελευταίαν πράξιν του μισαρού αυτού σχεδίου, που με “υπομονή” και “συνέπεια” στην εφαρμογή του δείχνει να αποδίδει τα “αναμενόμενα” αποτελέσματα. Ο Ι. Δραγούμης το είχεν αντιληφθεί αυτό από το 1908, αλλά δεν εγνώριζεν τότε τους μηχανισμούς επί των οποίων είχεν δομηθεί το νέον κράτος, πολλώ δε μάλλον δεν είχεν κατανοήσει εις βάθος τον εγκληματικόν και αποτρόπαιον ρόλον των Ελλήνων πολιτικών. από το 1960 όμως ήρχισεν να καθίσταται γνωστόν τι ακριβώς συνέβαινεν και γιατί!
"Αν το κράτος είναι ενάντια στο έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξει μορφή ή να χαθή. Το κράτος, που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό"
            Τώρα λοιπόν, που πολύ ή ολίγον, ευρέθημεν όλοι σαν τα πρόβατα μέσα σ’ ένα στενό και μικρό κράτος, χωρίς να έχουμε κατορθώσει τόσα χρόνια να δώσουμεν στο κράτος αυτό τα πραγματικά του σύνορα, τώρα μας ευρίσκουν όλους μαζεμένους και μας τσακίζουν πλέον αλύπητα οι εχθροί μας. Με τους πολιτικούς σαν όργανα τους, μας αφήρεσαν την γλώσσαν, χωρίς να γνωρίζη πιά κανείς πως πρέπει να μιλά και τι να λέει. Μας εσκότισαν και παραμόρφωσαν την ιστορίαν μας, για να μην μάθουν τα νέα παιδιά ποια είναι και αποκτήσουν κάποτε το μεγαλείον τους. Με εξαγορασμένους δεσποτάδες και αρχιερείς ρεζιλεύουν την πίστιν μας, ατονούν την θέρμη μας για το Χριστό, εξευτελίζουν τα ιερά και τα όσια. Τις παραδόσεις τις κοροϊδεύουν και κάθε τι το ελληνικό το περιφρονούν και το χλευάζουν. Το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη μας, η πίστις στους εαυτούς μας μειώνεται και ο ένας κατηγορεί τον άλλον ότι αυτός πταίει και όλοι μαζί υβρίζουμε τους...Έλληνες, όπου δεν κάμουν αυτό που ο καθ’ ένας μας ξεχωριστά θεωρεί ότι είναι το σωστό. Υπερήφανο στρατό να μας προστατεύει δεν έχομεν και υπεύθυνα σώματα ασφαλείας να μας φυλάσσουν δεν υφίσταται. Το κράτος αδιαφορεί για τον λαόν του και ο λαός ενδόμυχα μισεί το κράτος και τους πολιτικούς του. Οι τελευταίοι το γνωρίζουν αυτό, γι’ αυτό και κρατούν τον λαό παγιδευμένο στα κόμματά τους και τον εκβιάζουν, πως αν απομακρυνθεί από αυτά θα χάσει την εργασίαν του και δεν θα του γίνουν οι ευκολύνσεις που (δικαιωματικώς) ζητά να έχει.

            Ετοιμάζονται να μας σφραγίσουν με ταυτότητες, χωρίς το όνομά μας και την φωτογραφίαν μας, παρά μόνον με ένα γραμμωτό σύστημα του αντιχρίστου 666 και ένα νούμερο και από την άλλην, ερευνούν τρόπους να εισάγουν το Λατινικόν αλφάβητο διότι δήθεν δυσκολεύουμε την ΕΟΚ στις συναλλαγές της!!! Κατήργησαν τον κομμουνισμόν, αφ’ ου αντελήφθησαν ότι δι’ αυτού δεν εκατορθωθή η άλωσις του κόσμου και μας παρουσιάζουν τώρα την ΕΟΚ σαν μια αγορά καταναλωτικών αγαθών και προϊόντων, όπου μέσα της θα συντριβεί και θα ποδοπατηθεί κάθε έθνος, χωρίς πρόσωπο πλέον και χωρίς την πολιτιστικήν του κληρονομιά.

            Και δεν ευρίσκεται ένας πολιτικός να αντιδράσει στα αφεντικά του των Βρυξελλών, εκεί όπου ετοιμάζεται η παγκόσμιος κυβέρνησις των σιωνιστών Εβραίων. Και πώς να γίνει αυτό, όταν ο υπ. εξωτερικών εδήλωσεν κάποτε ότι οικονομική πρωτεύουσα της Ελλάδος είναι οι Βρυξέλες. Και τούτο, για να έλθη ο καιρός, αφ’ ου το “χάψωμεν” και το χωνέψωμεν αυτό, να μας ειπή, ότι και εθνική πρωτεύουσα μας είναι οι Βρυξέλες!

            Οι βρώμικοι πολιτικοί μας θυμίζουν τους προδότας του λαού και τυράννους, κοτσαμπάσηδες, για τους οποίους γράφει ο Φωτάκος: Οι κοτζαμπάσηδες ήσαν ένα σώμα ενωμένον δια του μεταξύ των συμφέροντος. Δεν ήσαν καθόλου λαοπρόβλητοι και αγαπητοί καθώς τινες γράφουσι και λέγουσι. Ούτοι ενήργουν ως υπηρέται των ορέξεων των Τούρκων και το επάγγελμα αυτό ήταν ο πόρος της απαλλαγής των από τα βάρη και τας φορολογίας. Εισέπραττον εκατόν και έδιδον μόνον είκοσι πέντε… τοιούτος ήτο ο κοτζαμπάσης, όστις κατά τα άλλα πάντα εμιμείτο τον Τούρκον καθώς εις την ενδυμανσίαν του, εις τους εξωτερικούς τρόπους και τα της οικίας του...του Τούρκου μόνον κατά το όνομα διέφερεν...αντί να πηγαίνει εις Τζαμί πήγαινε εις εκκλησίαν.

            Εάν αντί των Τούρκων θέσωμεν την λέξιν “Εβραίος” ή “ξένος” ή “Άγγλος” ή “Ρώσος” ή “Αμερικάνος”, αναλόγως τι ταιριάζει εις τα σημερινά πολιτικά ανδρείκελα, τότε η ομοιότης καταντά τρομερώς θλιβερή. Ο Άγγλος Thornton αναφέρει ότι “οι Έλληνες έχουν μεταξύ των τους μεγαλύτερους εχθρούς” και ο μεγαλύτερος των εχθρών μας: Το κράτος.

            Ας μη μακρυλογούμεν. Είναι “φαεινότερον του ήλιου”. Όταν δεν είχαμε το κράτος είμεθα ένα τεράστιον έθνος. Ζούσαμε με την πίστην μας, γλώσσα, ήθη και έθιμα μας. Από την ώρα που αποκτήσαμε το κράτος, ήρχισεν η καταστροφή μας. Το κράτος τρώει σαν ύπουλο όρνεο τις σάρκες του έθνους. Κυριολεκτικώς μας ξεκληρίζει. Εάν είχαμε, πράγματι ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ κράτος, Αλβανοί, Σλαύοι, Βούλγαροι, Τούρκοι, Εβραίοι,…… “Ευρωπαϊοι” θα εφοβούντο και να μας μιλήσουν, εν ω ο κόσμος θα μας εθαύμαζεν εκ νέου.

            Ας το συνειδητοποιήσομεν καλώς. ΔΕΝ ΕΙΜΕΘΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Μια νέα δουλεία μας επεβλήθη  μετά την εθνεγερσίαν του 1821. Η φοβεροτέρα όλων. Ας το καταλάβομε και ας το μάθομεν και στα παιδιά μας: Ο εχθρός μας είναι το πρόστυχον ελληνικόν κράτος και οι μηχανισμοί του. Η καταστροφή του θα είναι η ημέρα της ελευθερίας μας, η απαρχή μιας ΝΕΑΣ πατρίδος, μιας καινούργιας για το έθνος ζωής.
           
Εφημερίδα Ελληνοκρατία - Φύλλο Αγώνος 1 - Οκτώβριος 1991

Επισήμανση ιστολογίου: Για τεχνικούς λόγους δεν είναι δυνατή η απόδοση του κειμένου σύμφωνα με το πολυτονικό σύστημα