«Εκείνο που πρέπει να ενοχλή είναι το ψέμα. Που βλάπτει, σίγουρα είναι. Για να ανακαλύψης το ψέμα πρέπει να ερευνάς. Ερευνά εκείνος που δεν είναι άνθρωπος του ενός βιβλίου. Στην περίπτωσι μας θα λέγαμε της μιάς παρατάξεως. Εκείνος που δεν αντιδρά στο ψέμα, γίνεται συνένοχος του ψεύδους. Εκείνος που δεν ερευνά, είναι τυφλός. Εκείνος που δεν θέλει ν’ ακούση, εγωιστής και μισαλλόδοξος. Εκείνος που δεν θέλει να πεισθή, επικίνδυνος».
Τους κομμουνιστάς τους γνωρίζουμε μέσα από τις θεωρίες τους, τις θέσεις, τις πράξεις τους. Δεν είμεθα εμείς αντικομμουνισταί. Αυτοί απ’ αρχής ήσαν ανθέλληνες. Η Ελλάς και η Ορθοδοξία προϋπήρξαν του κομμουνισμού. Ο κομμουνισμός ενεφανίσθη ως «αντί» θεσις. Σαν μικρόβιο, σαν αρρώστεια. Ο ελληνικός μας οργανισμός αμύνθηκε απλώς στην εισβολήν του.
Τους σοσιαλιστάς τους γνωρίσαμε, αφού πολλοί εξ αυτών εγκατέλειψαν τις θέσεις των ως «Κέντρον» ή μετεπήδησαν από τους κομμουνιστάς στο ΠΑΚ, το οποίον υπήρξεν ο γενεσιουργός πυρήν του μετέπειτα ΠΑΣΟΚ. Με ειλικρίνειαν εδήλωσαν Μαρξισταί και άθεοι. Ο αρχηγός τους, «αφορισμένος» από τον ίδιον του τον πατέρα, δειλός, αστράτευτος, επιπόλαιος, πολιτικός τυχοδιώκτης, μας ήταν γνωστός από παλιά. Δεν γνωρίζαμε πόσον διεφθαρμένοι και κλέφτες θα ήσαν. Το μάθαμε. Δεν έκρυψαν τον φιλοδιεθνισμόν τους. Την φιλοκομμουνιστικήν των θέσιν. Τώρα, η αβελτηρία της Δεξιάς τους μετέτρεψε σε εθνικιστάς -πατριώτες και η πτώσις του σοβιετικού μπλόκ τους κατέστησε πλέον προσεκτικούς. Ό,τι και να πράξουν όμως, ενθυμούμεθα πως εκυβέρνησαν. Ξέρουμε ότι υποκρίνονται, ότι λένε ψέμματα. Πάλιν τα ίδια θα κάμουν και χειρότερα.
Υπάρχει και η Δεξιά. Ο εκφραστής της εθνικοφροσύνης, των εθνικών αξιών, οι πατριώτες! Οι υπερασπιστές των πατρίων και της Πίστεως! Αυτοί που δηλώνουν Έλληνες και Ορθόδοξοι! Οι αντικομμουνισταί! Οι στυλοβάται του εθνικού κορμού! Των παραδόσεων! Το μεγάλο ψεύδος. Η εθνική απάτη. Το μεγαλύτερο κακό το κάμνει αυτό που δεν φαίνεται. Ό,τι φαίνεται το πολεμάς. Η Δεξιά υπήρξε μια απάτη. Ένας αντικατοπτρισμός. Μια παγίδα. Παγίδα είναι ό,τι δεν μπορείς να ιδής. Μπορείς όμως να το μαντεύσης. Εάν υπάρξουν αι προς τούτο ενδείξεις. Πολλώ δέ μάλλον αι αποδείξεις. Και πρό πάντος εάν έχεις μάτια να ιδής. Αυτό στην πολιτική λέγεται: εάν θέλεις να ιδής.
Πέραν των Βασιλικών καί Βενιζελικών, η Δεξιά αρχίζει την εμφάνισίν της με την ΕΡΕ και τον ιδρυτήν της Κ. Καραμανλή. Το Λαϊκόν Κόμμα αδίκως θεωρείται ο προκάτοχός της. Άς δεχθούμε ότι ήταν ο προθάλαμος της. Ο αείμνηστος Στρατάρχης Παπάγος δεν υπήρξε δεξιός. Η κυβέρνησις Συναγερμού περιελάμβανε όλες τις μετέπειτα πολιτικές προσωπικότητες. Η Δεξιά μισεί τον Παπάγο. Μισεί τον Ι. Μεταξά. Δεν υπάρχουν γι’ αυτούς αναφορές μνήμης των. Η Δεξιά εμφανίζεται στο πρόσωπον ενός διεφθαρμένου και αδίστακτου πολιτικού, ως ΕΡΕ. Δεν έχει μέχρι τώρα διεξάγει κανένα πόλεμον χάριν της Πατρίδος. Εάν επιμένουν ωρισμένοι να προεκτείνουν την Δεξιάν μέχρι τον καιρόν του διχασμού, τότε ο πόλεμος που της ανήκε ήταν η συμφορά του 1922. Οι νικηφόροι πόλεμοι του 1912 - 13 έγιναν υπό Βενιζελικήν κυβέρνησιν. Με τον Βασιλέα. Σύμβολον και όχι κομματάρχην. Ο αντιστασιακός αγών του ΕΔΕΣ ποδηγετείται από την μορφήν του Ναπολέοντος Ζέρβα, Βενιζελικού και αντιβασιλικού. Ο αντικομμουνιστικός αγών καθώς και η πρώτη μετακατοχική περίοδος κατευθύνονται από Κεντρώες προσωπικότητες. Γ. Παπανδρέου, Θ. Σοφούλης, Πλαστήρας. Η Δεξιά θα αναλάβη, στο πρόσωπον του Π. Τσαλδάρη να δώση την μάχην διά το Β. Ηπειρωτικόν. Απροετοίμαστος, ενδοτική και συμμαχόδουλος, αποτυγχάνει παταγωδώς.
Στο Γράμμο και στο Βίτσι δεν ανεβαίνουν οι «Δεξιοί» όπως μας μάθαιναν, αλλά ο ελεύθερος ελληνικός λαός. Το τάγμα που φονεύει τον Άρη Βελουχιώτη θα αποτελείται ολόκληρον, πλήν αξιωματικών, από δηλωσίες κομμουνιστάς της Μακρονήσου! Η Δεξιά δείχνει το πρόσωπό της με την ΕΡΕ. Οι πρώτοι κομμουνισταί επιστρέφουν στα σπίτια των. Τα στρατοδικεία σταματούν και παρ’ όσα μέτρα εναντίον των κομμουνιστών υπάρχουν, οι πρώτοι κομμουνισταί διορίζονται στο Δημόσιον. Αυτήν την «παράδοσιν» η Δεξιά θα την διατηρήση μέχρι σήμερον.
Έχει ξεσπάσει ο αγών της ΕΟΚΑ. Ηγετική του μορφή ένας Βενιζελικός. Ο τελευταίος ήρως της Πατρίδος. Ο Σ/χης Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Η Δεξιά θα κάμη ό,τι μπορεί στο πρόσωπόν του πρωθυπουργού, του υπ. Εξωτερικών και του πρεσβευτού στην Κύπρον Βλάχου να ματαιώσουν την Ένωσιν. Οι αναφορές του Διγενή επ’ αυττού είναι τραγικώς συγκλονιστικαί. Ξεσπά το σκάνδαλον του μνημονίου. Εφημερίς των Πατρών δημοσιεύει έγγραφον του Κ. Καραμανλή όπου αναλαμβάνει την υποχρέωσιν να κλείση το Κυπριακόν έναντι της πρωθυπουργίας. Το θέμα φέρεται στην Βουλήν. Οι Έλληνες θα παραμείνουν πάντα οι ίδιοι. Πρώτα το κόμμα και μετά η Πατρίς. Αντί να τυφεκισθή ο Καραμανλής, καταψηφίζεται η εναντίον του πρότασις. Ο αγών της ΕΟΚΑ θα καταλήξη στις προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου, όπου οι Τούρκοι εμφανίζονται, μετά από απουσίαν αιώνων, ως εγγυήτρια δύναμις. Προϋπήρξε το σκάνδαλον του Γερμανού εγκληματία πολέμου Μέρτεν, όπου οι αποκαλύψεις του θέτουν εις κίνδυνον πολλούς. Φυγαδεύεται λάθρα.
Η Δεξιά θα κερδίση τις τελευταίες της εκλογές πρίν την πτώσιν της, με φοβερή νοθεία. Αξιωματικοί σήμερα ομολογούν τους διπλοψηφισμούς ολοκλήρων μονάδων.
Οι συζητήσεις για το Κυπριακόν θα συνεχισθούν. Φθάνει το τέλος, με την καλυτέραν δυνατήν λύσιν για την Ελλάδα στις συμφωνίες Τούμπα -Τσαγλαγιαγκίλ. Για να μη συμβή αυτό, η Δεξιά (Π. Κανελλόπουλος) αιρεί την εμπιστοσύνην της προς την κυβέρνησιν των αποστατών και τα πάντα ματαιούνται. Η μεγαλυτέρα καί καλυτέρα ευκαιρία για την Ένωσιν έχει χαθή. Μεσολαβεί η δικτατορία. Ο Καραμανλής έχει ήδη φύγει ως Τριανταφυλλίδης.
Η δικτατορία πέφτει. Η Κύπρος προδίδεται διά να επιστρέψη το πολιτικόν καθεστώς. Στο Παρίσι, από την προεδρίαν του Καραμανλή λαμβάνει χώραν με εκπροσώπους ολοκλήρου του πολιτικού κόσμου, η λεγομένη «Συμφωνία των Παρισίων», όπου μεθοδεύεται η τουρκική εισβολή. Όπως καταγγέλλει ο καθηγητής Δεβλέτογλου το 1974 στην Θεσσαλονίκη, υπάρχει καί η «Συμφωνία της Σόφιας» όπου παραδίδεται η παιδεία εις την μαρξιστικήν παράταξιν, έναντι εκ μέρους της υποχρεώσεων προς την νέαν κατάστασιν. Ο ιδρυτής και μέγας εκπρόσωπος της Δεξιάς θα δηλώση μόλις φθάση: Ουδέποτε υπήρξα Δεξιός». Και στον στρατηγόν Βέλλιο, παλαιό του φίλο από τις Σέρρες, θα εξομολογηθή: «Τέσσερα χρόνια μου μένουν (εννοεί την πρώτη του τετραετία). Θα την διαλύσω την Δεξιά για να της μάθω τι σημαίνει Δημοκρατία». Του φταίει το κόμμα και η παράταξις που ο ίδιος ίδρυσε για τα 11 χρόνια αυτοεξορίας του στο Παρίσι. Δημοσιεύονται πλέον των 20 βιβλία διά το Κυπριακόν, ικανά να καθήσουν τον Καραμανλή στο στρατοδικείο. Αντ’ αυτού ο φάκελλος του Κυπριακού κουκουλώνεται και αυτός γίνεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όσο για τα βιβλία, δεν διδάσκουν κανένα από τα εκατομμύρια των οπαδών του και ο εισαγγελέας δεν επεμβαίνει. Η ιστορία του μνημονίου επαναλαμβάνεται. Οργανώνεται μία συνωμοσία στις ένοπλες δυνάμεις που κατευθύνεται από Αβέρωφ, εν γνώσει Καραμανλή. Σκοπός της ο έλεγχος των αντιφρονούντων αξιωματικών. Διαλύει και αποδιοργανώνει το στράτευμα. Οργανώνεται κράτος τρόμου και παρακολουθήσεων.
Το 1979 η Δεξιά ΚΥΠ οργανώνει την περίφημη «ομάδα των βομβιστών». Τις βόμβες θα τις βάλλει η ίδια και οι άνθρωποί της. Μία ολόκληρος συνωμοσία πλέκεται μέσα στα σπλάχνα του ελληνικού λαού, ο οποίος κοιμάται τον ύπνον του δικαίου, αφιονισμένος και πνευματικώς παράλυτος. Έχει ήδη καταστραφή η ελληνική γλώσσα και απομακρυνθή η κλασσική παιδεία από την εκπαίδευσιν. Η ιστορία ανασκολοπίζεται. Οι εθνικοί αγώνες αγνοούνται, η παράδοσις προσβάλλεται. Το ΚΚΕ νομιμοποιείται. Η Ελλάδα γεμίζει από μνημεία εγκληματιών και δοσιλόγων. Η Δεξιά εισβάλλει ως λαίλαψ, ως πύρινη λάβα. Ο βυθός ανέρχεται στην επιφάνεια. Τα δημοτικά και τα γυμνάσια - λύκεια υποχρεώνονται εις συνδικαλισμόν. Κάτι που η Δεξιά θα το πληρώση αργότερα αλλά ήδη οι ασκοί έχουν ανοιχθή. Ελευθεριότης ηθών, πορνό, ναρκωτικά, ομοφυλοφιλία αφήνονται ελεύθερα υπό το πρόσχημα της «ελευθερία της σκέψεως και του λόγου». Τα πετρέλαια της Θάσου παύουν να συζητούνται και κερδοφόρες γεωτρήσεις ανατολικώς του νομού μεταφέρονται Καραμανλικής εντολής, εις το... Ιόνιο.
Η Ελλάς αρχίζει να δέχεται έντονες και εξευτελιστικές τουρκικές προκλήσεις, παραβιάσεις, παραβάσεις, ενοχλήσεις και εξευτελίζεται.
Η Αθήνα, ως πόλις, γίνεται ανυπόφορος. Κάτι που η ΕΡΕ του 1956 έχει ήδη θέσει τα θεμέλια και η αδιαφορία της Ν. Δημοκρατίας θα ενισχύση έτι πλέον. Η είσοδος στην ΕΟΚ θα περιπλέξη τα προβλήματα αντί να τα επιλύση και θα αυξήση την εξάρτησιν αντί της μεγαλυτέρας ασφαλίσεως της αμύνης μας, η οποία σήμερα αποδεικνύεται μία χίμαιρα.
Με προεδρικόν διάταγμα υπ’ αριθ. 182 της 22 Μαρτίου του 1978 η ισραηλιτική κοινότης Αθηνών καθίστατι πανίσχυρος, ουσιαστικώς κράτος εν κράτει. Η Ορθοδοξία υποβαθμίζεται στο Σύνταγμα του ΄75 και προνοείται άρθρον (31) όπου αρκεί εις των γονέων Έλλην διά να εκλεγή κάποιος Πρόεδρος. Η Δεξιά φροντίζει για το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, το οποίον ερχόμενον στην εξουσίαν απλώς θα συνεχίση ό,τι εκληρονόμησε από την Δεξιάν. Απλώς, νηστικόν όπως είναι καί άπειρον, θα κλέψη χωρίς να μπορέση να κρυφθή. Θα δικαιωθή όμως από την Δεξιάν, η οποία θα το καλύψη σε όλα του τα σκάνδαλα και θα συνεχίση το έργον της μειοδοσίας της εις το Μακεδονικόν, όπως επίσης και τον αγώνα της εναντίον της Ορθοδοξίας με τα μέτρα υπέρ των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, της εξυβρίσεως των Θείων, της Κυριακής αργίας κλπ.
Θα αναγνωρισθή το Ισραήλ και θα ξεπουλήση σε εβραϊκά κεφάλαια τις καλύτερες επιχειρήσεις μας, θα δημιουργήση σκάνδαλα διαγωνισμών, θα ρημάξη μισθωτούς και συνταξιούχους, ενώ θα φερθή ελαστικώτερα σε επιχειρηματίες και μεγαλοεμπόρους, που χρεωστούν και τα περισσότερα.
..........................................................................................................................................
Δεν είπαμε ούτε το 1/3 των όσων αυτή η παράταξις διέπραξεν. Ενδεικτικώς αναφέραμε ωρισμένα. Μας πειράζει το ψέμα που την καλύπτει. Προφασίζεται πατριωτισμόν και είναι μειοδοτική και πατριδοκάπηλος. Ορθοδοξία και είναι αντίχριστος. Τόσα χρόνια με αναίδεια και θράσος εξεμεταλλεύετο κάθε τι το εθνικόν. Σήμερα έχει κυριολεκτικώς πέσει η μάσκα της. Έχει αποκαλυφθή το παραμορφωμένο της πρόσωπο. Μας πήραν πολλά χρόνια και μελέτη για να αποκαλύψουμε σε μας τους ίδιους την μεγάλη απάτη μιάς κάλπικης ηγεσίας. Σ’ αυτήν αναφερόμεθα.
Ο κόσμος της Δεξιάς είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. «... Εκείνος που δεν θέλει να πεισθή είναι επικίνδυνος».
Εφημερίδα Ελληνοκρατία - Φύλλο Αγώνος 19 - Απρίλιος 1993
Επισήμανση ιστολογίου: Για τεχνικούς λόγους δεν είναι δυνατή η απόδοση του κειμένου σύμφωνα με το πολυτονικό σύστημα.
