Η
«λίστα» της «Δημοκρατίας» και των εκλεκτών του λαού
Η
λίστα της παρακμής και της διαφθοράς
Η
λίστα απ’ το «μεγάλο φαγοπότι»
Οι
καημένοι οι Έλληνες! Οι καημένοι. Το τι τους μέλλει ακόμα να δούνε και να
μάθουν, δεν λέγεται! Τι ψήφιζαν τόσα χρόνια; Ποια καθίκια λάτρευαν; Ποιους
ζητωκραύγαζαν; Για ποια Δημοκρατία πάλευαν άνδρες, γέροι, νέοι, παιδιά. Σε τι
κοπρώνα ζούσαν και δεν το ‘ξεραν. Ναι, αλλά δεν ήθελαν ν’ ακούσουν! «Δεν
ήξεραν, δεν ρώταγαν»; Όχι! Ο Έλληνας δεν ρωτάει παρά μόνον το «εγώ» του! Και το
«εγώ» του, το πολύξερο, το πολυαπατημένο, το «εγώ» του το κακορίζικο, που τόσο
έχει καταστρέψει, σκέκει τώρα ταπεινωμένο εμπρός του, μαζί του
ευτελισμένο, στα τόσα που επίστεψε, στα
τόσα που τον κορόιδεψαν, που εξαπατήθηκε, στέκει τώρα απορημένος αυτός και το
«εγώ» του, ο άνθρωπος, το είδωλο, στη μέση ο καθρέπτης, αμφίδρομος κατάντια και
αθλιότης.
Τρία
χρόνια ο βρωμερός πολιτικός κόσμος καμώνεται πως δεν καταλαβαίνει. Πως τίποτα
δεν ξέρει, για τον... «φόνο». Τα δισεκατομμύρια που ο «λαός τα πήρε». Βογκούν
οι χαμηλόμισθες οι τάξεις. Βογκά η φτωχολογιά κι οι «ταπεινοί» του κόσμου.
Πληρώνουν οι αθώοι τις βρωμιές της εξουσίας. Και η εξουσία αγωνίζεται να πείσει
πως αθώα αυτή του αίματος, κάνει ό,τι μπορεί να ελαφρύνει από τα βάρη τον λαό,
κάνοντάς τον «φτωχότερο», πιέζοντας τον με κι’ άλλους φόρους, κι’ άλλους, κι’
άλλους......
Αγανάκτησαν
ακόμη και οι «εταίροι» τους και μη μπορώντας αυτήν την υποκρισία, το ψέμα, την
απανθρωπιά, δώσαν την λίστα των κακούργων, των δολοφόνων ενός λαού, να μαθευτεί
η αλήθεια. Τους ξεμπρόστιασαν. Άφησαν εκτεθειμένους σύστημα και όργανά του
αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Την περίφημη «Δημοκρατία» που πεθαίνει κάθε
μέρα, που περνάει, που ξεσκεπάζεται η λεπρή μορφή της, όπως το ένα μετά το άλλο
ξεσκεπάζονται τα σκάνδαλα που μέχρι τώρα την σκεπάζαν και την κρύβαν.
Την
έκρυψαν την λίστα. Την έκαμαν εφιάλτη τους, ιδρώτα κι’ αγωνία τους. Ο ένας
ρίχνει το φταίξιμο στον άλλον. Και το χονδρό γουρούνι του ΠΑΣΟΚ λυσσά
στριγγλίζοντας στο άφευκτο τέλος που έρχεται, που ολοένα πλησιάζει.
Ξέρουμε.
Δεν είναι μόνο αυτοί. Χιλιάδες άλλοι. Βιομήχανοι, εφοπλιστές, δημοσιογράφοι,
διευθυντές, διοικηταί, τραπεζικοί και τραπεζίτες, όλου του κόσμου οι κοπρίτες,
βδέλλες σιχαμερές πάνω στη σάρκα ενός ταλαίπωρου λαού.
Αυτή
‘ναι μόνον η αρχή, φθάνει ο λαός μυαλό να βάλει και ν’ απαιτήσει μέχρι του
τελευταίου την σκληρή τους τιμωρία.
Το
μόνο που με κάνει να ανησυχώ, είναι ακόμη που δεν βλέπω του τιμωρού του χέρι το
ευλογημένο, μεσ’ απ’ ένα σύστημα σκληρά πειθαρχημένο, σαν του σπαθιού την κόψη
ν’ αστράψει και να πέσει, σαν κεραυνός να λάμψει, να φωτίσει, της
νύκτας όπου ζούμε το σκοτάδι.
ΕΛΛΗΝΟΚΡΑΤΗΣ
