Συναγωνιστές,
Ἡ
βρωμερή μεταπολίτευσις, τό σάπιο καθεστώς τοῦ πολιτικοῦ κόσμου καί τῶν
κομμουνιστῶν, ἐπανῆλθε στήν ἐξουσία, τόν μαῦρο Ἰούλιο τοῦ ’74, μ’ἕναν μόνιμο
(πλέον) φόβο στήν ψυχή του. Τόν στρατό!!! Περισσότερο καί ἀπό τόν ἀφελληνισμόν τῆς
παιδείας,τήν διάλυσιν τῆς οἰκονομίας, ὁ στρατός ἦταν συνεχῶς μέσα τους. Ἡ ἀγωνία
καί τό “καρδιοχτύπι” τους. Μή τούς ξανασυμβῆ αὐτό πού τούς συνέβη τό ’67. Μή
τούς “πιασουν”, πάλι, “στόν ὕπνο”. Μή “τήν ξαναπατήσουν”! Βάλθηκαν, λοιπόν νά
τόν ξεκάνουν, ξεχνώντας τό ῥητό “δέν κόβεις τό κλαδί πού κάθεσαι”.
Μπροστά στό
μῖσος τους γιά κάθε τί στρατιωτικό ἀδιαφόρησαν γιά “ἐθνική ἄμυνα”, “ἀμυντική
θωράκιση” καί ἄλλες τέτοιες … βλακεῖες. Πόθος τους, φόβος τους, ἐπιθυμία τους
νά ἐκμαυλισθῆ τό στράτευμα, νά ἀποδυναμωθῆ ὅσον τό δυνατόν περισσότερον, οἱ
αξιωματικοί νά ταπεινωθοῦν καί νά “πέσουν”
στά ματιά τοῦ λαοῦ. Ὁ γόνος δολοφόνων τοῦ ΕΑΜ καί ἑβραιογενής πρωθυπουργός Ἀαρών
Ἀβδουρή (Κ.Σημίτης), ἔδωσε διαταγή νά μή λαμβάνει μέρος ὁ στρατός στίς σβέσεις
πυρκαϊῶν, ἀδιαφορώντας γιά τό ἀποτέλεσμα, μόνον καί μόνον γιά νά μή βλέπει ὁ
λαός τόν στρατόν βοηθό στίς δύσκολες ὦρες
του.
Πρόθυμοι
βοηθοί στό προδοτικό ἔργο τῶν πολιτικῶν οἱ … ἀξιωματικοί. Τρέφοντας ἐγωϊστικό μῖσος
γιά τούς συναδέλφους των ποῦ ἀγκάλιασαν τήν φιλολαϊκή δικτατορία τῆς 21ης Ἀπριλίου,
ἐστράφησαν μέ μανία ἐναντίον τους. Δηλαδή, ἐναντίον τίνος;
Τοῦ
ἰδίου τους ἑαυτοῦ! Τοῦ ἰδίου αὐτῶν συμφέροντος. Ἐναντίον τῆς ἰδικῆς των τάξεως.
Ἐναντίον τοῦ στρατοῦ πού ὑπηρέτησαν! Ὁ προστυχος ἑλληνικός ἐγωϊσμός σ’ὅλο του
τό μεγαλεῖο. Αὐτοεξευτελίσθησαν γλύφοντας καί προσκυνώντας πολιτικούς κώλους,
χωρίς νά τούς νοιάζει. Χωρίς νά ντρέπονται. Συνετάχθησαν μέ ἀηδιαστικήν ἀφοσίωσιν
μέ ἀστράτευτους πράκτορες καί ὁμοφυλοφίλους πολιτικούς, ἱκανοποιώντας ἔτσι το
παμπάλαιο κομπλεξικό αἴσθημα τῶν τελευταίων ἔναντι τῶν ἀξιωματικῶν.
Συμφώνησαν,
ἐνέδωσαν καί συμετεῖχαν, σέ κάθε κίνησιν
διαλύσεως τῶν ἐνόπλων δυνάμεων ἀπό τήν πολιτική μαφία τῆς χώρας, χωρίς
συνείδησιν, χωρίς ἴχνος στρατιωτικῆς νοοτροπίας. Πολλοί ἐχρηματίσθησαν ἀφοῦ ἔῤῥιξαν
εἰς την ἐσχάτην ἔνδειαν τούς συναδέλφους των, λεηλατώντας τά ὑγιέστατα καί
παραδειγματικά ταμεῖα τῶν κλάδων τους, κατά διαταγήν καί ἐπιθυμίαν τῶν πολιτικῶν
καθοδηγητῶν τους. Τέλος δέ, ἀδιαφορώντας γιά τήν κατάντια τῆς χώρας καί τίς
συνεχεῖς μειοδοσίες τῶν κυβερνήσεων πού ἐστήριζαν μέ τά ὅπλα τούς 39 χρόνια, τότε
μόνον ἐθορυβήθησαν καί ἐσκέφθησαν νά ἀντιδράσουν, ὅταν οἱ πολιτικοί τους
προαγωγοί, σωστά ἀνταμοίβοντάς τούς, ἔβαλαν χέρι στίς τσέπες τους! Ἦταν ἀργά
πιά. Πολύ ἀργά. Καί ὁ λαός τούς εἶδε. Κατάλαβε καί πικράθηκε. Γιατί πάντα ἐνδόμυχα
σ’αὐτούς ἤλπιζε. Αὐτούς ἐνεπιστεύετο.
Μέ
ἐξαίρεσιν δύο-τρεῖς φορές τό Ναυτικό, ποτέ, ποτέ κανείς μαγαλόβαθμος δέν ἀντέδρασε.
Χάριν τῶν βαθμῶν καί τῶν μεγαλείων κανείς δέν ἀντιστάθηκε στή λαίλαπα αὐτή τοῦ
μίσους τῶν πολιτικῶν ἔναντι τοῦ στρατοῦ.
Τώρα,
ὁ ναύαρχος ἀποτολμᾶ (ἔστω), νά κάμη δηλώσεις, ὅτι ὁ στρατός δέν ἔχει φρόνημα,
δέν…, δέν… Τί μᾶς λές ναύαρχε; Ποῦ ἤσουν 30 χρόνια; Ξέρεις τί σοῦ μένει νά
κάμης; Ὄχι! Δέν θά σοῦ πῶ να αὐτοκτονήσεις. Σᾶς θέλουμε ζωντανούς, ὅταν μετά την
ἐπανάσταση θά δώσετε λόγο γιατί ἀτιμάσατε στολήν καί ξίφος. Ἐπίορκοι ἑνός ἱεροῦ
πρός τό ἔθνος ὅρκου! Ἄν ὅμως ἐσένα και τους ὀμοιόβαθμούς σου και τῶν τριῶν
κλάδων, ἀπέμεινεν ἴχνος φιλοτίμου, κοιταχθεῖτε στόν καθρέπτη καί φτύστε τά
γένεια σας!
