" Αχ να µπορούσα να σε γυρίσω
πίσω στα χρόνια που γεννήθηκες και να
σου δείξω όλα εκείνα που απαρνήθηκες΄΄.
Κι' ενώ αρχικά θα θυµηθείς,
ίσως, το πατρικό σου σπίτι, τα παιδικά
σου χρόνια ή το πρώτο σκίρτηµα της καρδιάς,
θα διαπιστώσεις ότι πίσω απ' όλα τούτα,
σού γνέφει µυστικά η λησµονηµένη Ιθάκη,
ο χαµένος Παράδεισος. Θα διαπιστώσεις
πόσο αργά µα σταθερά, µεθοδικά και αποτελεσµατικά
δουλεύει το σαράκι της λησµονιάς που
οι γνωστοί - άγνωστοι εχθροί σου, έσπειραν
µέσ' στο αίµα σου.
Θα µπορούσε το παρόν άρθρο,
ως αρµόζει, να είναι ακραιφνώς ποιητικό,
πετυχαίνοντας απόλυτα τον ζωτικό σκοπό
του που είναι η υπενθύµιση και συγκριτική
αξιολόγηση των βιωµάτων µας µέσα στο
χρόνο και ο δι' αυτής επαναπροσδιορισµός
των αξιών της ζωής µας.
Από την άλλη, µε τα σηµερινά πολύπλοκα δεδοµένα, η κοφτερή κριτική ακόµη κι' αν θεµελιώνεται σέ επιχειρήµατα, φαντάζει συνθηµατική, αστήρικτη, αφού οι έχοντες και κατέχοντες φροντίζουν να την εξουδετερώσουν δια συκοφαντιών και αµφισβητήσεων.
Από την άλλη, µε τα σηµερινά πολύπλοκα δεδοµένα, η κοφτερή κριτική ακόµη κι' αν θεµελιώνεται σέ επιχειρήµατα, φαντάζει συνθηµατική, αστήρικτη, αφού οι έχοντες και κατέχοντες φροντίζουν να την εξουδετερώσουν δια συκοφαντιών και αµφισβητήσεων.
Μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυση, λοιπόν, η
µόνη λύση είναι, η επιστροφή στην πηγή,
ο εντοπισµός και η ενδυνάµωση των υγιών
κοινωνικών κυττάρων, το αφούγκρασµα της
κραυγής των συνειδήσεων, της φλογισµένης
κραυγής της αδούλωτης καρδιάς. Μόνον
ό,τι έχει φωνή και φωτιά µπορεί να σπάσει
τη "συνοµωσία της σιωπής και της οµίχλης",
που διαρκώς εξυφαίνεται επεκτεινοµένη,
ώσπου να κάνει το "Μάτ στη σκακιέρα
του νεοφανούς όσο και πανάρχαιου πολέµου,
ώσπου να σκεπάσει µε το δίχτυ της λήθης
το τελευταίο χαράκωµα, το έσχατο οχυρό,
το τίµιο δώρο, την ελεύθερη καρδιά .. Αυτή
την ελεύθερη καρδιά που - Δόξα τω Θεώ -
επιµένει ακόµα να δονείται, να αγαπά,
να εξοργίζεται αν θέλετε, να εγείρεται
και να επαναστατεί. Αυτή την καρδιά πρέπει
να εµψυχώσουµε, να ενισχύσουµε, να οπλίσουµε,
να ξεσηκώσουµε ...
Του Δηµητρίου Ι. Παπαδηµόπουλου.
Θυµάσαι, φίλε, ποιος ήσουν;
Ποιος σε γέννησε; Ποιο είναι το όνοµά
σου, η σηµασία του και η αξία του σε σχέση
µε την ελεύθερη ύπαρξή σου;
Επί της ουσίας όλα είναι θέµα
προσωπικής αξιοπρέπειας πλέον. Το παγκόσµιο
καθεστώς φαίνεται να νικάει και ελέγχει
όλους τους βασικούς τοµείς, όλα τα κοµβικά
σηµεία. Επειδή όµως θέλει να εγκαθιδρύσει
ολοκληρωτισµό πραγµατοποιώντας ολοκληρωτική
κατάκτηση, πρέπει να καταστρέψει το τελευταίο
µας όπλο, την ελεύθερη καρδιά και συνείδηση,
διότι τότε θα σκύψουµε - µη γένοιτο - ολότελα
το κεφάλι. Το καθεστώς πολεµά τις συνειδήσεις
σπέρνοντας νάρκωση, λήθη, κόπωση, απελπισία,
γαρνιρισµένα µέ µουχλιασµένο άρτο και
φθηνά όσο και χυδαία θεάµατα ... κι' έτσι
... Νικηµένη καρδιά - υποταγµένη κοινωνία!
Γι' αυτό, λοιπόν, ας µετρήσουµε
τις αντοχές µάς, ας φορέσουµε την πανοπλία
της τιµής και την περικεφαλαία της µνήµης
κι' ας ξεκινήσουµε τον µικρό µας µέγιστο
αγώνα. Δεν µπορείτε να φαντασθείτε πόσο
πονά και απειλεί τους σκοτεινούς άρχοντες
του κόσµου η κάθε µία ξεχωριστά ελεύθερη
παρουσία, που απελευθερωµένη κι' από τον
εγωϊσµό συνιστά και απαρτίζει κοινωνικό
σώµα, υψώνοντας ανυπέρβλητο τείχος µπροστά
στον επελαύνοντα αόρατο κατακτητή, που
µε τη συµπεριφορά του αποδεικνύει, πως
δεν αρκείται στον έλεγχο οικονοµίας,
πολιτικής και στρατού, κτιρίων και µηχανών,
γαίας και θαλασσών. Για να ανταποκριθεί
στο µέγεθος του επιδιωκοµένου πλήρους
ολοκληρωτισµού απαιτεί τα πάντα! Τη µνήµη
µας, τη θέλησή µας, την ψυχή µας
Η µνήµη,
λοιπόν ... η µνήµη και η τιµή.
Θυµήσου το πατρικό σου σπίτι, τις στιγµές
αληθινής ζωής που κρατάς φυλαγµένες µέσα
σου, τον ήλιο που χρυσίζει την πλάση, το
καθαρό χαµόγελο, το τίµιο αίµα των ηρώων
και των µαρτύρων που σε γέννησαν, τη µαταιότητα
ενός βίου χωρίς τιµή. Θυµήσου, όλα εκείνα
που απαρνήθηκες, όλα εκείνα που θέλουν
να σου πάρουν ... για πάντα. -
Του Δηµητρίου Ι. Παπαδηµόπουλου.
