1973 - ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Ἡ βρωμερή περίοδος τῆς μεταπολιτεύσεως διακρίνεται στήν ἐγκαθίδρυσιν της, ἀπό τρία προδοτικά γεγονότα:

α) Τήν συμφωνία τῶν Παρισίων (προδοσία τῆς Κύπρου)

β) Τήν συμφωνία τῆς Σόφιας (νομιμοποίησις τοῦ ΚΚΕ καί παράδοσις τῆς ἑλληνικῆς παιδείας -ἱστορίας στό ΚΚΕ)

γ) Τόν αἰσχρό μῦθο τοῦ Πολυτεχνείου

Τό 1973 ἐλήφθη ἡ ἀπόφασις ἀπό τά “παγκόσμια κέντρα ἀποφά- σεων” (sic), ἡ μετάβασις πρός παγκοσμιοποίησιν. Εἰς τήν Ἑλλάδα, τό στρατιωτικόν καθεστώς, εἶχεν, σαφῶς, λάβει τήν ἀπόφασιν πρός ἐκδημοκρατικοποίησιν τοῦ κοινωνικοῦ βίου καί πτῶσιν τῆς ἑξαετοῦς δικτα- τορίας, τήν ὁποίαν ἐπέμενεν νά ἀποκαλεῖ, ἀφελῶς, “ἐπανάστασιν”. Μέ ὑπηρεσιακόν προθυπουργόν τόν Σ.Μαρκεζίνην, ἐτοίμαζεν ἐκλογές, μέ πρόεδρον Δημοκρατίας, ἐπί πενταετοῦς θητείας τόν Γ.Παπαδοπουλον.
 

Τό νέον καθεστώς θά εἶχεν κόμματα ἀποτελούμενα ἀπό νέους ἀνθρώπους εἰς τήν πολιτικήν, μηδεμίαν ἔχοντας σχέσιν μέ τό διεφθαρμένον πολιτικόν καθεστώς, πού ἐπιτυχῶς εἶχεν καταργήσει ἡ ἐπέμβασις τῶν ἐνόπλων δυνάμεων. Νέοι πολιτικοί, “καθαροί”, χωρίς ἐξάρτησιν ἀπό τά καταστρεπτικά διά τήν Ἑλλάδα “κέντρα λήψεως ἀποφάσεων” τοῦ  ἐξωτερικοῦ. Τά λεγόμενα “τζακια” θά εἶχαν πλέον, τελείως… σβύσει καί οἱ “ὑπηρεσιες”, πρεσβεῖες καί πράκτορες, οἱ ὁποῖοι συνεδέοντο μέ αὐτά, ΔΕΝ θά εἶχαν πλέον τούς ἀνθρώπους των, μέσω τῶν ὁποίων θά ἐπέβαλον τήν πολιτικήν τους εἰς τήν Ἑλλάδα! Ὁ στρατός, πειθαρχημένος, ἐμπνέων δύναμιν ἐξουσίας εἰς τό ἐσωτερικόν καί ἀπειλήν γιά κάθε ἐπίβουλον γείτονα, θά ἐγγυᾶτο τήν ἔντιμον διαχείρησιν καί ἐθνικῶς συμφέρουσα, τῶν πολιτικῶν πραγμάτων τῆς χώρας, ἀπό τό νέον κοινοβούλιον. Βαθμηδόν καί ἡ παραμικρά διακριτική παρουσία του θά ἀπεσύρετο, τοῦ πολιτικοῦ βίου ἐξομαλουμένου καί εἰσερχομένου εἰς μία νέαν πορείαν ἐθνικῆς πνοῆς καί πραγματώσεως ἐθνικῶν ὁραμάτων. Ἐξ’ἄλλου, ἡ οἰκονομία μας, ἀπό τῆς ἰσχυρώτερες εἰς τήν Εὐρώπη συνεχῶς ἀνερχομένη, μέ πενταετῆ προγράμματα ἀναπτύξεως ( διά πρώτην φοράν) προοιώνιζε τά καλύτερα. Ὁ ἐθνοκτόνος, μιαρός καί ἄξεστος κομμουνισμός θά ἠτο παντελῶς ἀπών, μή δυνάμενος οὐδ’ἐπ’ἐλάχιστον, νά ὑπάρξη ὡς τροχοπέδη καί ἐμπόδιον στήν μεγάλη ἀνορθωτική πορεία τοῦ λαοῦ μας.

Αὐτό ἀκριβῶς ἦταν ἐκεῖνο πού κυρίως ΔΕΝ ἤθελαν οἱ δυνάμεις τοῦ κινήματος τῆς ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ πού μόλις τότε ἄρχιζε νά κάμη τήν ἐμφά- νισίν του. Ὁ διεθνής Σιωνισμός καί οἱ “στοές” οἱ ἐκφρασται τῆς ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ἐτέθησαν ἐπί τοῦ ἔργου.

Ἔπρεπε νά ὑπάρξη ἕνα γεγονός, πού θά ἐδίχαζε τίς ἔνοπλες δυνάμεις τῆς χώρας, θά ἔστρεφε τούς ἀξιωματικούς ἐναντίον ἀλλήλων καί ἡ σχεδιαζομένη ἐθνοφελής πολιτική ἀλλαγή δέν θά ἐπραματοποιεῖτο. Ὁ ἄνθρωπός τους, πού θά ἀνελάμβανε αὐτό τό ἔγκλημα, ἦτο ὁ Δημήτριος Ἰωαννίδης. Ἐπί μισθῶ πράκτωρ τῶν Ἀμερικανῶν (ἰδέ Ἰσραήλ), ὡς ἀποκαλυπτικῶς βεβαιώνει ὁ ὑπασπιστής του ταγματάρχης Παρασκευᾶς Μπόλαρης, ἐτέθη ἐπί κεφαλῆς μίας συνωμοσίας ἀνοήτων, ἀφελῶν, μωροφιλοδόξων καί ἐστερημένων κάθε πολιτικοῦ  αἰσθητηρίου ἀξιωματικῶν, πρός ἀνατροπήν τοῦ Γ.Παπαδοπούλου, πρίν προφθάσει νά θέση εἰς ἐφαρμογήν τήν σχεδιαζομένην πολιτικήν ἀλλαγήν. Εἶναι ἀπορίας ἄξιον καί θά παραμείνη, δυστυχῶς, μυστήριον ἄλυτον, γιατί ἐνῶ ὁ Γ.Παπαδόπουλος ἐξ’ἀρχῆς ἐγνώριζεν, λεπτομερῶς, κάθε κίνησιν τῶν συνωμοτῶν, δέν ἀντεδρασεν. Ὅσο καί ἄν ἐπιέζετο ἀπό στενούς συνεργάτες του (Στ.Παττακός) ἀκόμα καί μέσα εἰς τίς φυλακές νά ἀπαντήση εἰς αὐτό τό ἐρώτημα, οὐδέποτε εἶπε τί.

Τό πολυτεχνεῖον, ἐν γνώσει τοῦ Ἰωαννιδη, ὠργανώθη ἀπό ξένα κέντρα καί μέ τήν βοήθεια τῆς Μοσάντ. Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι “ἐταραξε” κυριολεκτικῶς τήν ὁμόπνοιαν τοῦ στρατεύματος ἔτσι ὥστε νά μή ἀντιδράση στό “ἐσωτερικό πραξικόπημα” τοῦ Ἰωαννίδη καί τῶν ἐλαχίστων ἀξιωματικῶν του.

Θά παραμείνη χαρακτηριστική ἡ ἀπάντησις πού ἐδωσεν ὁ ἐπί κεφαλῆς τῆς φρουρᾶς τοῦ Γ.Παπαδοπούλου στό Λαγονήσι, ἀντισυνταγματάρχης τῆς χωροφυλακῆς, πρός τόν ἐπί κεφαλῆς τοῦ οὐλαμοῦ ἁρμάτων Ἴλαρχον κ.Κώτσαρην Κωνσταντῖνον, πού ἐστάλη νά συλλάβη τόν Δικτάτορα:

Ἴλαρχος: θά κυβερνήσουμε 1000 χρόνια.

Ἄν/χής: παιδάκι μου, καν’τά μέρες!

Πράγματι. Σέ πολύ λιγωτερο ἀπό 1000 μέρες οἱ στρατιωτικοί ἔπεσαν καί οἱ διεφθαρμένοι πολιτικοί ἐπανήρχοντο εἰς τήν ἐξουσίαν. Ο Δ.Ἰωαννίδης συνέχισε νά κυβερνᾶ δικτατορικῶς μετά τό Πολυτεχνεῖον μέχρι πού καί αὐτόν θά ἐξαπατοῦσαν οἱ φίλοι του ἑβραῖοι μέ τήν προδοσίαν τῆς Κύπρου.

Ἡ προδοσία τοῦ Πολυτεχνείου ἄνοιξε τίς πύλες τῆς δυστυχοῦς Κύπρου στόν Ἀττίλα, μά πάνω καί ἀπό αὐτό τό ἔγκλημα προετοίμασε, μέσω τῆς συμμορίας τῶν πολιτικῶν πού ἐπανῆλθαν, τήν σημερινήν τραγικήν κατάστασιν πού βιώνουμε.

Γιά ὅλους αὐτούς τούς γελοίους καί ἀηδιαστικούς ψεῦτες τῆς ἐμετικῆς “ἐορτῆς” τοῦ Πολυτεχνείου, ἡ ἱστορία δέν ἔχει μιλήσει ἀκόμη. Ὅταν θά μιλήση, τά κεφαλιά τους θά τρέμουν ἐπάνω στούς ὤμους των.

Κωνσταντῖνος Νίκης

Διαβάστε παλαιότερο άρθρο του ιστολογίου μας για τον μύθο του Πολυτεχνείου εδώ.