Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ

   Η Ελληνοκρατία, πάντα ανοικτή σε κάθε εθνικιστικό αίτημα για προβολή Ιδεών, κειμένων ή παρουσιάσεων, οποιουδήποτε εθνικιστού, αναρτά ενδιαφέροντα κείμενα - απόψεις του Συναγωνιστού Μίκη Ριβέρη, για την '' Θεωρία των Άκρων '' σε τρία μέρη. 

   Το πρώτο ( Η '' Θεώρηση των Άκρων απο τα Μέσα '', '' Το Ρεύμα του Μέσου '',  '' Ο Παρατηρούμενος '',  ''Ο Παρατηρητής '' ), δημοσιεύεται ως έχει, χωρίς ιδικές μας διορθωτικές επεμβάσεις ή σχόλια. Θα ακολουθήσουν το δεύτερο και το τρίτο μέρος. 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

1.    Η Θεώρηση των Άκρων από τα Μέσα. 

΄΄ Τα άκρα πολλές φορές συναντώνται ΄΄.

   Το ανωτέρο ΄΄ αξίωμα ΄΄ χρησιμοποιείται κατά κόρον, από δείγμα πληθυσμού, για να χαρακτηρίσει με απαξιωτική χροιά την οποιαδήποτε αντίδραση ή δράση αντιληφθεί στην καθημερινότητά του, που δεν ανταποκρίνεται στον ΄΄ τρόπο που αυτός μεγάλωσε ΄΄ ή ΄΄ στον κοινωνικά αποδεκτό κώδικα συμπεριφοράς ΄΄, από ομάδες που αυτός χαρακτηρίζει ακραίες, είτε από φόβο είτε από δόλο.

   Έτσι, εύκολα ένας όχλος στα μάτια ενός ανίδεου αλλά και ενός επιτήδειου μπορεί να γίνει από αναρχικός συρφετός, νέο - ναζιστικό μπουλούκι και από μαινόμενος αγανακτισμένος Πολίτης, τρομοκράτης και αναδευτής της κοινωνικής ΄΄ ηρεμίας ΄΄.

 

   Οι λόγοι βέβαια που ωδήγησαν σε αυτήν την δράση δεν αναλύονται μα χαλκεύονται και διαρρέουν στον πληθυσμό με την μορφή τηλεοπτικών ΄΄ ειδήσεων ΄΄ και πολλών ακόμα μέσων όπως θα δούμε στην συνέχεια.

    Εφόσον μιλάμε για άκρα όμως, αναγκαστικά θα πρέπει να μιλήσουμε και για τα μέσα, θα πρέπει να εντοπίσουμε την θέση του Παρατηρητή, αυτού που ορίζει τι είναι Μέσο και τι Άκρο. Και αφού πάλι μιλήσαμε για Παρατηρητή θα πρέπει να μιλήσουμε και για τον Παρατηρούμενο. Αυτού που βλέπει το τοπίο να κινείται, μα στην πραγματικότητα κινείται και παρατηρείται ο ίδιος.

    Στην σειρά των άρθρων που θα ακολουθήσει, το αξίωμα που θα ακολουθήσουμε είναι ότι, τίποτα από ό,τι ζούμε στην καθημερινότητά μας, σε σχέση με το μόρφωμα που αποκαλούμε Κράτος, δεν είναι τυχαίο. Είναι κατασκευασμένο και καθοδηγούμενο προς την ύπνωση του Πολίτου και την κυριαρχία του Συστήματος των Λειψών.

  

α. Το ρεύμα του Μέσου

   

   Από την Μεταπολίτευση και μετά, κυρίαρχο ρεύμα στην Ελληνική κοινωνία είναι το ρεύμα του Μέσου.

   Το ρεύμα αυτό, αν και ονομαστικά μπορεί να παραπέμπει και να θυμίζει την κανόνα της Χρυσής Τομής, απέχει έτη φωτός από αυτόν.          

   Η χρυσή τομή παραδέχεται το μέτρο σε όλα αυτά που επιδέχονται μέτρο, πάντα όμως με μια κίνηση ανελίξεως και εξελίξεως, Ιδεών, όντων και καταστάσεων.

   Το ρεύμα του Μέσου απο την άλλη, δεν παραδέχεται το μέτρο σε καμμία έκφανση ενέργειας απο άτομο προς άτομο ή ακόμα και απο το άτομο προς τον ίδιο του τον εαυτό και αξιώνει μια ομιχλώδης κατάσταση υπάρξεως αυτού, αδιαφορώντας το ίδιο για την οποιαδήποτε εξέλιξη, σε οποιοδήποτε επίπεδο, για οποιονδήποτε λόγο.

   Διασπείρει ακραία την σκέψη και την προσωπικότητα, έτσι ώστε να επιτευχθεί η απονεύρωση του αντιδραστικού ανασταλτικού στοιχείου του ατόμου.

   Το καθηλώνει τόσο πολύ, που οποιαδήποτε έννοια Ιδέας του προκαλεί αποστροφή, φόβο και απαξίωση, χωρίς και το ίδιο να ξέρει για ποιόν λόγο.

   Κάνει το άτομο αδηφάγο, ανεύθυνο, μονόπλευρο και εγωιστικό. Ανίκανο να αισθανθεί τον κοινωνικό του περίγυρο και πολύ περισσότερο, να συνδιαλλαγεί μαζί του.

   Τα τρία στοιχεία που εκκινούν τον άνθρωπο στο να πράξει αυτό ή εκείνο και που συγκροτούν την θεωρία της Επιθυμιοκρατίας, δηλ. η αποφυγή της οδύνης, η απόκτηση Ηδονής και η απόκτηση Υλικών και Ηθικών αγαθών, αναδεύονται και στο τέλος ισοπεδώνονται με αποτέλεσμα η Προσωπικότητα να φθίνει και να μετατρέπεται σε Προσωπείο, ψυχολογικά ερειπωμένο.

   Κοινωνικά υπανάπτυκτο.

   Ιδεολογικά κενό.

   Αξιακά άφαντο.

   Συμπτύσσοντας τα πιο πάνω, συμπεραίνουμε ότι, το άτομο, παρασυρμένο απο αυτό το επιβεβλημένο ρεύμα, καθηλώνεται σε μια κατάσταση νοητικής ραστώνης, ανίκανο για οποιαδήποτε διεκδίκηση ή έστω και υποψία αυτής. Παραμένει σε μια αδράνεια συγκατάβασης και υποταγής.

   Πρόκειται για μια μεσότητα, η οποία αντιπροσωπεύει την ακραία ακινησία σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας με την μορφή της νοοτροπίας.

β. Ο Παρατηρούμενος.

   Η βάση της πυραμίδος του Συστήματος των Λειψών. Ο λαός, επονομαζόμενος από αυτούς και όχλος, πλήθος, μάζα, ποτέ όμως Έθνος.

   Είναι αριθμητικά υπέρτερός τους, μα χωρίς αντίληψη και δυνατότητες. Χωρίς γνώση και κρίση. Και αυτό, γιατί αυτοί εφρόντισαν γι’ αυτό.

   Ο αριθμός του, τους τρομάζει, γι’ αυτό και τον θέλουν διαιρεμένο και του επιβάλουν να σκέφτεται ταξικά, μονόπλευρα, μέσα στο ίδιο Έθνος να υπάρχουν εκφράσεις όπως ΄΄ Εκείνοι κι Εμείς ΄΄, με το Εκείνοι να πηγαίνει σε ανθρώπους με κοινές ρίζες, γλώσσα, μνήμες και αίσθημα θρησκευτικότητας.

   Αφού τον κατατάξουν σε κοινωνικές τάξεις, προχωρούν περαιτέρω και τον διαιρούν σε κόμματα, ομάδες, γειτονιές και όπου αλλού μπορούν ώστε στο τέλος να μείνουν άχρηστες μονάδες, κλεισμένες στον εαυτό τους και πίσω από τα κλειστά παντζούρια τους να κρύβουν το φόβο που έχει φωλιάσει πίσω από τις κλειστές καρδιές τους.

   Αυτός ο όγκος ανθρώπων, ο λαός, κατατρέχεται καθημερινά χωρίς να το γνωρίζει. Κάθε μέρα που περνάει παραδίδει και ένα δράμι ψυχής στους Παρατηρητές του και στα Αφεντικά τους, εκούσια ή ακούσια. Με την αποδοχή του ή την μη δράση του.

    Που και που υπάρχουν εξάρσεις και αντιδράσεις μα όλα αυτά μέσα σε επιτρεπτά πλαίσια με στόχο το αίσθημα της επίπλαστης κοινωνικής αποσυμπίεσης ( η Θεωρία της Χύτρας ) προς αποφυγήν πραγματικών ανατρεπτικών κινήσεων.    

   Ο Λαός λοιπόν, παρατηρείται και παρακολουθείται, χωρίς να το ξέρει έχοντας την ψευδαίσθηση της ΄΄ ελευθερίας ΄΄, της ΄΄ ισότητος ΄΄ και της ΄΄ ισονομίας ΄΄.

   Και όλα αυτά κλεισμένα σε ένα καλογυαλισμένο ψέμα που ονομάζεται Κοινοβούλιο, το οποίο οι Λαοί της Γης είναι σήμερα υποχρεωμένοι να επιλέξουν επιτακτικά σαν πολίτευμα, ένα κλουβί στην ουσία, για να κλειστούν μέσα, διαφορετικά τους περιμένει υποδούλωση, βάσανα και ατιμωτική τιμωρία. Πράγματα που έτσι κι αλλιώς θα λάβουν αφού οι Λειψοί τούς αποστραγγίσουν και κατέχουν πλέον εκτός από την Γη τους και την ψυχή τους, διαμέσω του φόβου.

    

γ. Ο Παρατηρητής

   Το επόμενο σκαλοπάτι στην πυραμίδα είναι ο Παρατηρητής.

Αυτός δεν είναι άλλος από αυτόν που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Αφεντικών του ( και όχι Εργοδοτών ) έναντι αδράς αμοιβής και σε βάρος των συνανθρώπων του, των Συμπολιτών του και εν τέλει εναντίων του Έθνους του.

   Στην ίδια κατηγορία θα μπουν και οι συνειδητοί προδότες αλλά και αυτοί που δεν πρόσεξαν, που δεν κατάλαβαν, που δεν προέβλεψαν. Η προδοσία και η βλακεία είναι το ίδιο.

   Βαθμοί σε αυτούς δεν υπάρχουν, παρά μόνο χαρακτηρισμοί και από εκεί αντλείται η δύναμή τους.

   Γενίτσαροι, προδότες, δειλοί.

   Οι Γενίτσαροι είναι αυτοί που σπούδασαν στο εξωτερικό σε σχολές Οικονομικών όπως της Φρανκφούρτης ή του Σικάγο και ενσωμάτωσαν την ιδεολογία που αυτές οι σχολές τους δίδαξαν και ταυτόχρονα ενσωματώθηκαν από το σύστημα που διδάχτηκαν να προάγουν.

   Μετά την λήξη των σπουδών τους και της απαραίτητης προεργασίας πάνω τους, στάλθηκαν στην Ελλάδα και πλέον κατήντησαν ελληνόφωνοι χωρίς τίποτα άλλο να τους συνδέει με τις πατρικές τους ρίζες.

   Δεν είναι προδότες διότι έχουν απολέσει τον ψυχικό δεσμό με το αίμα τους και δεν παραδέχονται έννοιες όπως Έθνος και Πατρίδα. Είναι εντεταλμένοι υπάλληλοι σε υπηρεσία από το Σύστημα των Λειψών και είναι οι μόνοι που προορίζονται για να γίνουν Λειψοί, όταν κάθε ίχνος ανθρωπιάς χαθεί από μέσα τους και ο μοναδικός τους σκοπός θα είναι η επιβολή του αδηφάγου και χαοτικού συστήματος της Κοινωνίας των Αγορών  ( Νέα Εποχή ) που πρεσβεύουν με κάθε κόστος, φυσικά όχι από την μεριά τους.

   Καταλαμβάνουν θέσεις – κλειδιά σε κάθε κράτος και προωθούν τους σκοπούς τους και μόνο, με τους Λαούς να τους νομίζουν Εθνάρχες και Αναμορφωτές.  

   Λομπίστες, Πρωθυπουργοί, Βουλευτές, Διευθυντές Τραπεζών και Ηγετίσκοι φανερών και κρυφών Συλλόγων, Οργανώσεων και ελιτίστικων σχημάτων, κλειστών κλαμπ και φετιχιστικών απολιθωμάτων, αυτοί οι φανατικοί του κινήματος της Νέας Εποχής, είναι πρόθυμοι να τα καταστρέψουν όλα αφού στις τάξεις τους έχουν και θεωρητικούς ( Think Tanks ) και φανατικούς και πρακτικούς ανθρώπους της δράσης, έτσι ώστε το κίνημά τους να έχει εκρηκτική αρχή ( Αμερική στα ΄70 ), πρακτική ολοκλήρωση αλλά και διάρκεια.

    Οι προδότες είναι οι τοπικοί συνεργάτες των Γενιτσάρων, που σε ρόλο κοτζαμπάση εξουσιάζουν τις κατά τόπους κοινωνίες του Κράτους στο οποίο είναι πολίτες.

    Ενσυνείδητα έχουν επιλέξει τον ρόλο τους 

   Κατέχουν δημόσιες νευραλγικές θέσεις όπως Διευθυντές Τραπεζικών Υποκαταστημάτων, Έφοροι, Δικαστές και Νομοθέτες, Αρχηγοί Σωμάτων ασφαλείας, μεγαλοΣυνδικαλιστές ή ακόμα και κεφαλές Εκκλησιών.

   Λόγω της επαφής τους με τον Λαό, είναι αυτοί που τον διαχειρίζονται είτε με ψέματα είτε με εκβιασμούς και απάτες.

   Ο Λαός μπορεί εύκολα να τους ξεχωρίσει μέσα από ένα πλήθος ανθρώπων, αφού είναι αυτοί που έχουν το ύφος της υπεροψίας του Κατακτητού.

   Και γιατί να μην το έχουν άλλωστε αφού αυτοί είναι που θα αποφασίσουν πότε θα πάρει κάποιος την σύνταξή του, πότε κάποιου άλλου το παιδί θα κάνει την εγχείρηση που από αυτήν εξαρτάται η ζωή του και ίσως κάποιου άλλου, το παιδί να μην γυρίσει στο σπίτι το βράδυ. . .  

   Όντας πιο κομπλεξικοί από τους Αφέντες τους, εμπλουτισμένοι με διάφορα σύνδρομα κατωτερότητος, επάνω στο καθήκον τους είναι άμεμπτοι. Ο νόμος πρέπει να εφαρμοσθεί στο έπακρο για τους απλούς και ΄΄ άτυχους ΄΄ που δεν έχουν τις κατάλληλες επαφές με κάποιον μεγαλοσχήμονα προδότη.

   Όσο για τους ΄΄ άλλους ΄΄, τους τυχερούς, οι νόμοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά λέξεις γραμμένες σε κάποιο χαρτί.

   Είναι αυτοί θα παίξουν με την ζωή σου, με μόνο κριτήριο αν τους άρεσε η φάτσα σου ή όχι. Και αυτό, γιατί έχει την εξουσιοδότηση να το κάνει.

   Ο δειλός  είναι αυτός που δεν κάνει τίποτα, έστω και τυπικό, για να σταματήσει την βία και τον εξευτελισμό που δέχεται.

   Μετέχει σιωπηρά στο οποιοδήποτε μέλλον του επεφύλαξαν οι δυνάστες του και το δέχεται στωικά, κακομοίρικα.

   Ίσως να μην το ήξερε, ίσως να μην μπορούσε.

   Άλλο το να μην ξέρει και το να μην μπορείς λόγω κάποιας σωματικής ή πνευματικής ασθενείας και άλλο το να μην θες να μάθεις ή να πράξεις.

   Το μεν δικαιολογημένο το δε κατακριτέο.