Η μάχη της Χαιρώνειας 2 Αυγούστου 338 π.Χ.

ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΕΤΑΛΑ ΤΩΝ ΑΛΟΓΩΝ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΩΝ, ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΤΟ ΣΑΠΙΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΗΚΜΑΣΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑ ΠΡΩΤΗΝ ΦΟΡΑΝ ΕΝΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΣ ΕΝ ΚΡΑΤΟΣ. ΔΟΞΑ ΑΦΑΤΟΣ  ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΦΥΛΟΝ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Η ανίκητη Μακεδονική Φάλαγγα

            Έθνος ήμεθα πάντα. Απ’ αρχάς γενέσεως του κόσμου τούτου. Έθνος μέγα, εκλεκτόν και λαός του Θεού περιούσιος, ενιαίαν έχοντες συνείδησιν περί της κοινής καταγωγής, το ομότροπον, όμαιμον, ομόγλωσσον, ομόθρησκον αναγνωρίζοντες και φυλάσσοντες. Κράτος όμως δεν είχαμε κοινόν. Δηλαδή δύναμιν που απορρέει εκ της μιας εξουσίας, προς ενιαίαν λήψιν αποφάσεων και δράσιν. Κατακερματισμένοι εις (εγκληματικάς διά το κοινόν συμφέρον) πόλις-κράτη, απεδυναμώναμεν εαυτούς απομακρυνόμενοι του καθήκοντος, το “οποίον ο Θεός μας έταξε: Την παγκόσμιον πνευματικήν, ηθικοπλαστικήν κυριαρχίαν, τους ανθρώπους εξανθρωπίζοντες”.

 

            Αφού ως Έλληνες μέχρι το τέλος του 5ου αιώνος εδώσαμεν ό,τι εδώσαμεν εις την ανθρωπότητα, ξεπέσαμε «εις μίαν βαθυτάτην οικονομικήν -κοινωνικήν (δηλ. πολιτιστικήν) κρίσιν αμέσως μετά την λήξιν του Πελοποννησιακού πολέμου, που κορυφώθηκε μέσα από τους συνεχείς πολέμους της περιόδου 404-338 π.Χ. Η εικόνα της Ελλάδος τότε είναι γεμάτη από αντιθέσεις και οξύτητες. Πολιτικόν χάος, αυθαιρεσία, έλλειψις προγραμματισμού και αυτοσχεδιασμός κυριαρχούν παντού». «Η τελεία περιφρόνησις για το κοινόν συμφέρον εχαρακτήριζαν όλες τις τάξεις των πολιτών. Μίση, έριδες και πολιτικά πάθη εταλάνιζαν τις ελληνικές πόλεις. Πολιτικές διώξεις, εξόντωσις πολιτικών αντιπάλων ήσαν συνήθως φαινόμενα μέσα εις την γενικωτέραν παθολογίαν των πολιτευμάτων. Ο αγροτικός πληθυσμός, αναζητώντας εργασίαν συνέρρευσε εις την πόλιν, καταντώντας έτσι μία παρασιτική μάζα, ένας όχλος που ζούσε από τις προσφορές του αφαιμαγμένου δημοσίου ταμείου, προσφέροντας ως αντάλλαγμα την πολιτικήν του υποστήριξιν σε κάποια κομματική μερίδα. Το κράτος, για να καλύψη διάφορες ανάγκες που προέκυψαν, κατέφυγαν σε έκτακτες φορολογίες που με τον καιρό παγιώθηκαν. Η γενική απογοήτευσις και η αδιαφορία προεκάλεσαν απροθυμίαν στρατεύσεως. Ο πολίτης-οπλίτης αποτελούσε πιά παρελθόν». (Σ.Σ. Σας θυμίζει τίποτα η τότε εποχή; Ίδια δεν είναι σήμερα;).

            Ενώ όλοι ένοιωθαν την σοβούσαν κρίσιν, ενώ όλοι ενδομύχως επεθύμουν ενιαίαν Ελλάδα αναγνωρίζοντες την κοινήν καταγωγήν τους, η «άποψις για κατάλυσιν του βασικού κυττάρου της πολιτικής υπάρξεως και της κοσμοθεωρίας των Ελλήνων της πόλεως-κράτους» ήταν τραγικώς ριζωμένη στον ψυχισμόν τους. Η αλλαγή της μεταβάσεως εις μίαν ενιαίαν εξουσίαν πανελληνίου μορφής προσέκρουσε στον φρικτό εγωισμό τους, την άρρωστη φιλοδοξίαν τους και τα ταπεινά τοπικιστικά τους μικροσυμφέροντα, που δεν τους επέτρεπαν να δουν «πέρα από τους φράκτες της αυλής τους».

           

Η διάταξη των δυνάμεων κατά την μάχη

Το όραμα και το όνειρον αποκτήσεως μιας ενιαίας πατρίδος (κράτους) ήτο παλαιά αντίληψις εις τους Έλληνας. Όνειρον του βασιλέως των Μινύων Ιάσωνος (φύλον ελληνικόν εις Μαγνησίαν), αργότερον του Περικλέους, ακόμη και του Γοργία, εκφρασθέν δημοσίως εις τους Ολυμπιακούς του 408 π.Χ., δεν έφθανε την θέρμην και τον ενθουσιασμόν, την ειλικρίνειαν και την άδολον πίστιν του Ισοκράτους, Αθηναίου ρήτορα, του πρώτου Πανέλληνος. Αυτός μόνος μπόρεσε να σκεφθή πέραν από την μισελληνικήν στενότητα πνεύματος του Δημοσθένους και να αντιληφθή καλώς πως μόνον μέσα από την δύναμιν της μιάς εξουσίας θα κατορθωθή η ένωσις των Ελλήνων, μακριά από αδελφοκτόνες «συμμαχικές» αντιπαρατάξεις και βλακώδεις πολιτειακές αντιπαραθέσεις και τοπικιστικούς εγωισμούς. Οι Έλληνες δεν θα μπορούσαν ποτέ να ενωθούν με συνεννόησεις, διαβουλεύσεις, «πολιτικές ενότητες» και παρεμφερείς αηδίες. Επειδή ο μεγαλύτερος εχθρός των Ελλήνων παραμένουν οι Έλληνες («ο μεγαλύτερος εχθρός σου είναι ο ντόπιος ο εχθρός σου», Γ. Ρίτσος), γι’ αυτό καμμία ενότης της ανωτέρω μορφής δεν θα ήτο εφικτή. Εχρειάζετο μία μεγάλη ελληνική δύναμις να επιβληθή βιαίως των υπολοίπων ενώνοντας τους χάριν της Ελλάδος. Δηλαδή και προς χάριν αυτών οι οποίοι δεν αντελαμβάνοντο τον ίδιον αυτών συμφέρον, εμμένοντες παθολογικώς επί των λανθασμένων θέσεων των.

            Ένα ευγενές ελληνικόν φυλόν, με πειθαρχίαν, ενότητα, ήθος, παράδοσιν, υψηλόν φρόνημα και θέλησιν, υπό ένα ηγέτην με ολοκληρωτικήν άσκησιν εξουσίας, ενεφανίσθη επί σκηνής ως το μόνον ικανόν εκ των Ελλήνων, ως η μόνη ορθοφρονούσα δύναμις προς δημιουργίαν ενός εκ των δυσκολοτέρων επιτευγμάτων της ανθρωπότητος, να ενώση τους Έλληνας!!

            Η βιαία σύγκρουσις των συνονθυλευμάτων της ελληνικής αρλουμπολογίας, αντιδράσεως και μικρότητος με την οργανωμένην ελληνικήν δύναμιν των Μακεδόνων ήτο αναπόφευκτη.

Το μνημείο στήθηκε από τον Παυσανία
υπέρ των νεκρών του Ιερού Λόχου

            Η Χαιρώνεια ήτο η μεγαλυτέρα στιγμή του Ελληνισμού! Μέσα από το ανοήτως (δεν εγίνετο όμως διαφορετικά) χυθέν ελληνικόν αίμα καθηγιάσθη ο ίδιος ο Ελληνισμός και απηλλαγμένος των διαιρέσεων, των λαθών και του «άγους» που μέχρι τότε διέπραττε έναντι της απαιτήσεως της παγκοσμίου αποστολής του, ενούται διά πρώτην φοράν μετά τον κατακλυσμόν εις εν κράτος, υπό ένα ηγέτην, δια να υπάρξη η μεγαλειώδης συνέχεια της ενώσεως του όλου έθνους εις εν κράτος, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ούτε θα γίνη ποτέ πλέον, παρά εις πολύ μικράν κλίμακα, μετά τον πόλεμον που έρχεται.

            Εις την Χαιρώνειαν «ετάφη για ένα μεγάλο διάστημα η γενική ελλαδική νοοτροπία του ατομικισμού και της ιδιοτέλειας που είχαν καταντήσει τους Έλληνας ντροπιασμένους «πεσσούς» στα χέρια του Πέρση βασιλέως. Εκεί εξηφανίσθησαν τα συναισθήματα του τοπικιστικού φανατισμού και του αγρίου μίσους Ελλήνων εναντίον Ελλήνων. Εκεί εσκόρπισαν τα πολιτικά πάθη και οι καθημερινές «πολιτικές δολοφονίες», που επήγαζαν από την έλλειψιν ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ, που η  κλασσική Ελλάδα είχε δώσει τόσο πλούσια σε καθοδήγησιν.

            Από την τελείαν παρακμήν η Ελλάς, με την Μακεδονικήν καθοδήγησιν, ανέβασε πάλιν τους Έλληνας εις τα ύψη της δυνάμεως τους.

            Ισχυρή ηγεσία, σύστημα διακυβερνήσεως, συνειδητή πειθαρχία, στρατιωτική δύναμις, ανωτερότης αισθημάτων και, πρό πάντων, η (μη γενομένη διαφορετικώς) βιαίως επιβληθείσα ένωσις έβγαλαν από τα βάθη της ελληνικής ψυχής τα προτερήματα της Φυλής, δείχνοντας στους ΕΛΛΗΝΟΚΡΑΤΕΣ όλων των εποχών τον τρόπον μιάς επιτυχημένης Ελληνικής αυτοκρατορίας».

.................................................................................................................

            Η βαθυτάτη ανάλυσις των συνθηκών της εποχής, με συνεπίκουρον την γνώσιν του ελληνικού ψυχισμού, ώθησε την Ελληνοκρατία εις την εξαγωγήν κρισίμων συμπερασμάτων προς διαμόρφωσιν της πολιτικής της ουσίας, μοναδικής εις το πολιτικόν σκηνικόν του σήμερα. Η έξοδος από την παρακμήν και την προδοσίαν, δεν είναι δυνατόν να γίνη με τις καθιερωμένες πολιτικές σταθερές ούτε με την έγκρισιν όλων των Ελλήνων. Αρκεί ένα σεβαστό ποσοστό του λαού διά να μπορέσουμε να επιβάλουμε το ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΔΟΓΜΑ, σύνθετον έννοιαν του διαχρονικού ελληνικού - ελληνοχριστιανικού πολιτισμού μέσα από την δημιουργίαν του ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

           Η Μάχη της Χαιρώνειας, μέγα δίδαγμα διά κάθε Έλληνα, χαράσσει την ακολουθητέαν πορείαν προς κατάληψιν της εξουσίας και επανελληνισμού των Ελλήνων, φίλων προς την Ελληνοκρατία ή μη.  

Εφημερίδα Ελληνοκρατία - Φύλλο Αγώνος 23 -