Ο θάνατος ενός γενναίου

         Απέθανεν ο Νικόλαος Ντερτιλής. Υπέφερεν αγογγύστως και υπερηφάνως τον εγκλεισμόν εις τας “Δημοκρατικάς” φυλακάς επί 39 έτη. Δεν έσκυψεν ποτέ το κεφάλι. Δεν καταδέχθη να υποχωρήση, να συναλλαγή με το πολιτικό κατεστημμένο του εγκλήματος και της προδοσίας. Τους περιφρονούσε με τον τρόπον ζωής του, επιμένων να παραμένη φυλακισμένος παρά να υποκύψη στις ταπεινές αξιώσεις τους περί απονομής... χάριτος! Χάρι, γιατί; Από ποιους; Ποιο ήταν το έγκλημα του για να του “χαρισθή” η βρωμερή μεταπολιτευτική πολιτεία; Το ότι το 1967 εσώθη η πατρίδα; Και ποίοι θα του εχαρίζονται; Οι αστράτευτοι, απόλεμοι, δειλοί, ομοφυλόφιλοι, έμμισθοι πράκτορες και εντολοδόχοι ξένων κέντρων εξουσίας; Ένας πολεμιστής αξιωματικός θα ζητούσε χάρι από τα σκουπίδια της πολιτείας; Αμνηστία ναι!  Όπως οι εχθροί του Έθνους και της Φυλής κομμουνισταί έτυχον τόσες φορές. Γιατί όχι οι έγκλειστοι αξιωματικοί; Διότι οι πολιτικοί, με το κόμπλεξ που τους διακατέχει έναντι των αξιωματικών, επέμενον επί της χάριτος, ως περί εγκληματιών, για να τους εξευτελίσουν. Αυτό οι αξιωματικοί δεν το εδέχθησαν. Ειλικρινώς, μας καταπλήση η “στάσις” που εκράτησαν οι αξιωματικοί κατά την πολυετή φυλάκισιν των. Είναι αξία κάθε μιμήσεως. Με πικρίαν μας κάμει να σκεφτούμε ότι, εάν το ίδιον έπραττον ελεύθεροι όντες και διοικούντες, η μοίρα της χώρας μας θα ήτο διάφορος της σημερινής.

            Ο Νικόλαος Ντερτιλής ήτο ο τελευταίος αξιωματικός προαχθείς επί του πεδίου της μάχης.   Άνευ εντολής, εξ ιδίας πρωτοβουλίας, επετέθη της οχυρωμένης τοποθεσίας των τούρκων εις Μανσούραν Κύπρου με δύναμιν 400, περίπου, ανδρών έναντι περίπου 2000 οχυρωμένων τούρκων του τουρκικού στρατού και της εθνοφυλακής. Επί 5 ώρες μου εξηγούσε εις το κελί του, ο αείμνηστος Ντερτιλής, την όλην επιχείρησιν κατά την σύλληψη και την  εκτέλεσίν της. αδιαφορώντας για τις πιέσεις είτε διαταγές από ΟΗΕ, Ελλάδα, Μακάριο αλλά και Γρίβα, συνέχιζε επιτηθέμενος μέχρι πλήρης καταλήψεως της τοποθεσίας, διαμορφώνοντας ένα νέο χάρτη συνόρων  που τόσον συνέβαλε θετικώς δι ημάς, μέχρι της αποφράδος ημέρας της τουρκικής εισβολής. Θεωρών υπεύθυνον (όπως και πράγματι είναι) της κυπριακής τραγωδίας αλλά και της σημερινής καταστάσεως τον Ιωαννίδη και διαβιών μαζί του στις φυλακές, του είχε απαγορεύσει να εξέρχεται του κελίου του όταν αυτός έκανε τον περίπατο του στο διάδρομο του μικρού κτηρίου όπου οι δυό τους μόνοι διέμεναν επί ποινή.....ξυλοδαρμού. Πανύψηλος, όπως ήταν, ενέπνεε δέος και φόβο, με αποτέλεσμα ο δειλός συνωμότης Ιωαννίδης να μην τολμά ούτε να τον αντικρύσει όσον καιρό ήταν φυλακισμένοι μαζί.       

      Τον Νικόλαο Ντερτιλή δεν τον έκαμψε η φυλακή. Ο θάνατος του αγαπημένου του γιού τον «γονάτισε». Δεν του επέτρεψαν οι «ανθρωπισταί δημοκράτες πολιτικοί», να παραστεί στην κηδεία του εκβιάζοντας τον για την αποδοχή της... χάριτος. Η δημοκρατική κτηνωδία στο μεταπολιτευτικό μεγαλείο της!!! Ο γίγας αυτός στην ψυχή και στο σώμα άντεξε 39 χρόνια τις πικρίες και ευτελισμούς και μέσα σε δύο μόνον μήνες από τον θάνατο του υιού του τον ακολούθησε.

 

            Δεν ήτο εθνικιστής. Η 21^η Απριλίου δεν υπήρξε το καλύτερον διά το εθνικιστικό μας κίνημα. Υπήρξεν όμως άνδρας. Γενναίος άνδρας. Στην παντοδυναμία του Γεωργίου Παπαδόπουλου, μαζί με τον Ι. Λαδά και Χ. Δαδιώτη, ως Δ/της του συντάγματος Πεζοναυτών, που ο ίδιος ίδρυσεν, συνέπηξαν «ομάδα», στο να υποχρεώσουν τον Παπαδόπουλο, με τα όπλα, να μετατρέψει το πραξικόπημα εις επανάστασιν πραγματικήν.

           Της «κινήσεως» αυτής γενομένης αντιληπτής υπό τους Γ. Παπαδόπουλον και Ο. Αγγελή, εξηρθρώθη αμέσως, των τριών «πρωταγωνιστών» της απομόνοθέντων.... τεχνιέντως και «σιωπηρώς». Οι περί.... δολοφονίας φοιτητού κατηγορίες, που έδωσαν την ευκαιρία εις το μισερόν πολιτικόν κατεστημένον της εθνοκτόνου μεταπολιτεύσεως να τον εγκλείσουν εις τας φυλακάς, θα αποδειχθούν μίαν ημέραν ανυπόσταται παντελώς.

          Όμως, η επί 39 έτη απεινής, απάνθρωπος και άδικος δίωξης των ελλήνων αξιωματικών, θα μας δώση το δικαίωμα και το ηθικόν έρεισμα, την ημέραν που η Ελλάς θα απελευθερωθη από τις κατοχικές δυνάμεις που ο πολιτικός κόσμος έφερε μαζί του, να ειπούμε σε όσους από τους βρωμερούς πολιτικούς δεν κρεμασθούν, ότι ισόβια σημαίνει ισόβια και όταν θα επικαλούνται «ανθρωπιστικούς λόγους», να τους υπενθυμίζουμε την αθλία συμπεριφορά τους προς τον γέροντα  πατέρα την στιγμήν θανάτου του υιού του!

            Νικόλαε Ντερτιλή ιστάμενοι προσοχή, σου αποτίνομεν φόρον τιμής και από καρδίας προσευχόμεθα ο Θεός να αναπαύση την ταλαιπωρημένην γενναίαν ψυχήν σου και κοντά να είναι η ημέρα της δικαιώσεως σου. Αμήν.